«Το παιδί αισθάνεται ότι θα πρέπει να αποδώσει ή να τα πάει καλά για να κερδίσει την αγάπη του γονιού». ΜΚΒ σελ. 30

Πολλοί θα έπρεπε να έχουμε καλές επιδόσεις για να λάβουμε οποιοδήποτε αίσθημα αγάπης ή αποδοχής ως παιδιά. Αλλά αν λαμβάναμε αγάπη ήταν μόνο υπό όρους. Πολλές φορές οι συνθήκες ήταν τόσο δυσλειτουργικές όσο και η αγάπη και συχνά αυτό άλλαζε από μέρα σε μέρα. Ακούγαμε ανθρώπους να μιλάμε για ανιδιοτελή αγάπη, αλλά πολλοί δεν πιστεύαμε ότι υπήρχε πραγματικά.

Στα ΕΠΑ όταν ακούμε τις φωνές στο κεφάλι μας που μας λένε ότι δεν είμαστε επαρκείς, αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για τον εσωτερικό μας κριτή. Δεν είναι πλέον η φωνή του γονιού μας αλλά η δική μας φωνή που επαναλαμβάνει τα αρνητικά λόγια που μας ειπώθηκαν ως παιδιά. Αλλά πώς συνέβη αυτό; Δε σκοπεύαμε να γίνουμε σαν τους γονείς μας. Αλλά να που τώρα λέμε στον εαυτό μας ακριβώς τα ίδια λόγια που σαν μαχαίρια μάς έκοβαν όταν ήμασταν ευάλωτα παιδιά.

Μόλις δούμε τη ζημιά που προκαλούμε στον εαυτό μας και γνωρίσουμε γιατί συμβαίνει αυτό, το πρόγραμμα των ΕΠΑ μάς βοηθά να αντικαταστήσουμε τις αρνητικές λέξεις με θετικές δηλώσεις. Μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας την ανιδιοτελή αγάπη που μας αρνηθήκαν ως παιδιά. Δε χρειάζεται να ευχαριστήσουμε κάποιον για να τη λάβουμε. Ο κύκλος του πόνου τελειώνει. Τώρα είμαστε ελεύθεροι να αντιμετωπίσουμε τη ζωή με μια θετική νοοτροπία, καθώς προετοιμαζόμαστε να προσφέρουμε την ευλογία της ανιδιοτελούς αγάπης σε άλλους.

Σήμερα προσφέρω στον εαυτό μου ανιδιοτελή αγάπη και αποδοχή. Καθώς το κάνω αυτό θα είμαι αληθινά ικανός να αποδέχομαι και να αγαπώ άλλους.