«Ένας καλός ψυχοθεραπευτής θα σε ρωτήσει για το τραύμα και την κακοποίηση όπως και για την σεξουαλική κακοποίηση ως παιδί, αν υπάρχουν ξεκάθαρες ενδείξεις ιστορικού στην οικογένεια, συμπεριφορές ξεσπάσματος, καταγεγραμμένα περιστατικά ή άλλοι ευδιάκριτοι παράγοντες». ΜΚΒ σελ. 462

Ορισμένοι έχουμε κάνει ψυχοθεραπεία με ανθρώπους που μας καθρέφτιζαν τους κακοποιητικούς γονείς μας. Μας είπαν ότι η σεξουαλική κακοποίηση κατά την παιδική μας ηλικία δεν ήταν κάτι σημαντικό, επειδή οτιδήποτε συνέβη στα παιδιά σε νεαρή ηλικία δεν τα επηρεάζει αληθινά. Μερικές φορές τους επιτρέπουμε ακόμη και να μας παρενοχλούν σεξουαλικά κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας.

Συνειδητοποιούμε ότι υπάρχουν πολλοί καλοί ψυχοθεραπευτές εκεί έξω, αλλά δεν είναι όλοι ασφαλείς. Δεν το αφήνουμε αυτό να μας εμποδίσει από τη λήψη κατάλληλης βοήθειας. Μαθαίνουμε πώς να θέτουμε όρια στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους που δουλεύουν για εμάς, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που φαίνεται σαν να έχουν εξουσία πάνω μας. Σταματάμε να προσπαθούμε να ευχαριστούμε τους άλλους. Δίνουμε στον εαυτό μας το χώρο να λέμε τί είναι αυτό που χρειαζόμαστε, όμως πρώτα ελέγχουμε αν είναι ασφαλές να μιλήσουμε.

Όταν ένας ψυχοθεραπευτής δεν κάνει για εμάς, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να εξερευνήσει άλλες επιλογές. Όταν σταματάμε να επιστρέφουμε σε μολυσμένα πηγάδια, ξαναγινόμαστε ο γονιός του εαυτού μας με αγάπη. Μαθαίνουμε να ανακτούμε τη δύναμή μας, τη δύναμη που μας κλάπηκε κατά την παιδική μας ηλικία. Εμπιστευόμαστε το ένστικτό μας, επειδή δημιουργήσαμε ασφαλή όρια μέσα στα οποία του επιτρέψαμε να αποκαλυφθεί.

Σήμερα θα κάνω όσες ερωτήσεις χρειάζομαι, ανεξάρτητα από την περίσταση. Αν δεν είμαι ικανοποιημένος από τις απαντήσεις, θα εξερευνήσω άλλες επιλογές.