«Το επίπεδο πόνου που μπορεί να υπομείνει ένα ενήλικο παιδί, χωρίς να παραδεχτεί ότι έχει πιάσει πάτο, είναι εκπληκτικό». ΜΚΒ σελ. 68

Ως παιδιά μάθαμε να ζούμε με πόνο και συνεχίζουμε να κάνουμε το ίδιο και ως ενήλικες. Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον πόνο τοξικών σχέσεων, μπαίνουμε σε λειτουργία επιβίωσης για να αποφύγουμε την αβεβαιότητα της αλλαγής.

Γνωρίζουμε ότι η ζωή μας είναι χαοτική, ότι αποδεχόμαστε τα ανεπίτρεπτα από ανθρώπους γύρω μας και ότι δεν έχουμε κανένα λόγο να αναμένουμε ένα καλύτερο αύριο. Παρόλα αυτά κάθε μέρα βαδίζουμε με κόπο και συχνά με έναν πόνο τόσο βαθύ που φαντάζει ότι είναι μακριά από εμάς.

Όλοι όσοι έχουν έρθει στα ΕΠΑ έχουν νιώσει την ανησυχία που συνοδεύει την αλλαγή. Συχνά ο φόβος της αλλαγής είναι τόσο δυνατός που μπορούμε να εξακολουθούμε να πείθουμε τον εαυτό μας ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα.

Είμαστε όλοι πλάσματα της συνήθειας, ακόμη και όταν αυτές οι συνήθειες είναι επιβλαβείς για εμάς. Τα ΕΠΑ είναι το πρώτο βήμα στο να πούμε ότι η ζωή μας είναι ανεξέλεγκτη και ότι χρειαζόμαστε βοήθεια. Το ερώτημα έχει ως εξής: θέλουμε να ζήσουμε μια ζωή που «δεν είναι και τόσο κακή» ή μήπως θέλουμε να έχουμε πίστη στην Ανώτερή μας Δύναμη, στο πρόγραμμά μας και στον εαυτό μας για να ξεπεράσουμε το φόβο της αλλαγής;

Δε χρειάζεται να το κάνουμε αυτό μόνοι μας. Οι συνοδοιπόροι μας στο πρόγραμμα είναι κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να κάνουν αυτό το ταξίδι μαζί μας.

Σήμερα θα απλώσω το χέρι μου για να δώσω τέλος στον κύκλο του πόνου και θα γνωρίζω ότι θα υπάρχει κάποιος εκεί για να κρατηθώ.