«Η θεραπεία αρχίζει όταν ρισκάρουμε να βγούμε από την απομόνωση. Συναισθήματα και θαμμένες αναμνήσεις θα επιστρέψουν». ΜΚΒ σελ. 590

Συνέβη στ' αλήθεια; Συνέβη με τον τρόπο που θυμάμαι; Εγώ είμαι τρελός ή αυτοί;

Κάποιοι έχουμε λίγες αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία εξαιτίας του τραύματος που βιώσαμε. Ως αποτέλεσμα ίσως αμφισβητούμε αυτά που θυμόμαστε ή ακόμα και το πώς νιώθουμε όταν δεν μπορούμε να συνδέσουμε συγκεκριμένες αναμνήσεις με συναισθήματα. Αλλά το σώμα μας γνωρίζει ότι κάτι συνέβη γιατί αποθηκεύει το τραύμα μας της σωματικής και της συναισθηματικής κακοποίησης.

Καθώς μετακινούμαστε από την απομόνωση στην ανάρρωση, ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε και να τιμούμε είναι τα συναισθήματά μας. Μέσα από το να μιλάμε και να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους στις ομάδες μας και συχνά έναν ειδικό, σταδιακά αποκτούμε διαύγεια. Οι θαμμένες αναμνήσεις αρχίζουν να επιστρέφουν. Ακόμα κι όταν δεν επιστρέφουν τιμούμε το ένστικτό μας όταν συνειδητοποιούμε ότι δεν νιώθουμε ασφαλείς με τα πρόσωπα της οικογένειάς μας καθώς και με άλλους. Δεν αμφισβητούμε τον εαυτό μας. Τιμούμε το συναίσθημά μας γνωρίζοντας ότι είναι αληθινό και ότι δεν είμαστε τρελοί. Και προβαίνουμε σε πράξεις για να διατηρήσουμε την ασφάλειά μας.

Σήμερα θα εμπιστευτώ το ένστικτο και τα συναισθήματά μου ακόμα κι αν δεν μπορώ να τα αποδώσω σε κάτι που θα ευχαριστήσει τους άλλους.