«Τα ΕΠΑ είναι μία παγκόσμια αδελφότητα… Καινούριες ομάδες δημιουργούνται κάθε εβδομάδα κάπου στον κόσμο». ΜΚΒ σελ. 350

Ως παιδιά, υπομείναμε πολλή σύγχυση και χάος. Νιώθοντας τρομερά μόνοι, εκτεθειμένοι, κυνηγημένοι, σε κίνδυνο και χαμένοι, αναρωτιόμασταν πότε ο κόσμος μας θα έμοιαζε με τον κόσμο των άλλων παιδιών. Ποιο ήταν το λάθος μας που έκανε τον κόσμο μας διαφορετικό;

Πολλοί γίναμε ενήλικες που τείνουν να είναι βαριεστημένοι, μουδιασμένοι και κλεισμένοι στον εαυτό τους. Παραιτηθήκαμε από την ελπίδα ότι ο κόσμος μας θα γίνει όπως των άλλων. Ελπίζαμε απλά να τα βγάλουμε πέρα χωρίς πάρα πολύ δράμα, πάρα πολύ πόνο. Κάναμε λίγα πράγματα καθημερινά για να επιβιώνουμε, αλλά γνωρίζαμε ότι η ζωή μας ήταν μία πάλη και μάλιστα πολύ απογοητευτική.

Όταν πήγαμε στην πρώτη μας συγκέντρωση των ΕΠΑ, ανακαλύψαμε ότι δεν ήμασταν οι μόνοι που αισθάνονταν έτσι - ότι δεν ήμασταν μόνοι τελικά. Όταν ακούσαμε ότι τα ΕΠΑ ήταν μία παγκόσμια αδελφότητα, ήταν συναρπαστικό που μάθαμε ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι λάμβαναν βοήθεια. Δυστυχώς, αυτή η ασθένεια της οικογενειακής δυσλειτουργίας και του αλκοολισμού υπάρχει παντού.

Τώρα που γνωρίζουμε ότι πρόκειται για ένα παγκόσμιο πρόβλημα, γνωρίζουμε επίσης ότι δεν προκλήθηκε από τους συγκριμένους γονείς μας και πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν ήταν εκείνοι το μοναδικό πρόβλημα. Είναι κάτι μεγαλύτερο από αυτό. Το να γνωρίζουμε ότι είμαστε μέρος ενός πλήθους ανθρώπων που τώρα αναρρώνουμε μαζί ως ενήλικα παιδιά, μας δίνει μεγάλη ελπίδα και ένα αίσθημα παρηγοριάς.

Σήμερα ενώνω τα χέρια με τον κόσμο των ενήλικων παιδιών, υπενθυμίζοντας στο Εσωτερικό μου Παιδί: «Δεν ήμασταν ποτέ μόνοι».