«Συνειδητοποιούμε ότι η ζωή σήμερα πραγματικά είναι διαφορετική από τότε που ήμασταν παιδιά χωρίς φωνή». ΜΚΒ σελ. 73

Τα πρόσωπα εξουσίας με τα οποία μεγαλώσαμε ήταν τρομακτικά. Θύμωναν, όταν κάποιος τους αμφισβητούσε ή τους προκαλούσε. Δε φαινόταν να υπάρχει καμία λογική σε αυτό, έτσι κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να αποτρέψουμε το θυμό από εμάς.

Ως ενήλικες, νιώθαμε συχνά ότι η συμπεριφορά των αφεντικών μας έμοιαζε με αυτή των γονιών μας. Η πιθανή εξουσία που άσκησαν μάς έκανε να αισθανθούμε ξανά σαν εκείνο το μικρό παιδί. Αποφύγαμε να ζητήσουμε βοήθεια, γιατί περιμέναμε ότι θα μας υποτιμήσουν. Από την εμπειρία μας και από την αντίστοιχη των φίλων μας, αυτός ήταν ένας πολύ αληθινός φόβος, γιατί όπως οι γονείς μας πολλά αφεντικά είναι καλοί στο να ορμούν στους αδύναμους. Έτσι, αντί να ρισκάρουμε να έρθουμε αντιμέτωποι και επειδή γίναμε έμπειροι στο να τα βγάζουμε πέρα μόνοι μας ως παιδιά, αποφασίσαμε ότι αυτός ήταν ο τρόπος για να επιβιώσουμε στη δουλειά. Ήταν εξοντωτικό.

Συνειδητοποιήσαμε νωρίς στην ανάρρωση ότι θέλαμε και χρειαζόμασταν να αρχίσουμε να μιλάμε παρά το φόβο μας. Το ρίσκο, όμως, φαινόταν πάρα πολύ μεγάλο για να το επιχειρήσουμε στη δουλειά. Έτσι κάναμε αναπαράσταση καταστάσεων με ρόλους με τους συνοδοιπόρους μας στο πρόγραμμα. Κάναμε εξάσκηση στο τί θα μπορούσαμε να πούμε ή τι θα μπορούσαμε να είχαμε πει. Σταδιακά αρχίσαμε να αποκτούμε αυτοπεποίθηση. Και όταν έφτασε η ώρα, μιλήσαμε ανοιχτά. Η χαρά που νιώσαμε όταν αυτό δούλεψε ήταν απερίγραπτη. Γινόμασταν αυτοί που ξέραμε ότι μπορούσαμε να είμαστε. Κάναμε τη διαφορά - στον εαυτό μας!

Σήμερα θα εξασκηθώ στο να αρχίσω να μιλάω - παρά τον φόβο μου - με κάποιον στο πρόγραμμα που εμπιστεύομαι, έτσι ώστε όταν έρθει η ώρα θα είμαι έτοιμος να υπερασπιστώ τον εαυτό μου.