«Ανακαλύπτουμε ότι μία διαφορά στην ταυτότητα και στο σκοπό ξεχωρίζει τα Ενήλικα Παιδιά Αλκοολικών από τα άλλα Προγράμματα 12 Βημάτων και υπογραμμίζει την ανάγκη για τον ειδικό μας σκοπό». ΜΚΒ σελ. 81

Η πρώτη μας συγκέντρωση στα ΕΠΑ μπορεί να είχε «πέσει βαριά» σε πολλούς. Από την εμπόλεμη ζώνη του σπιτιού της παιδικής μας ηλικίας, πήραμε μαζί μας τη συνεχή επαγρύπνηση, το άγχος και το θυμό. Ήμασταν σε διαρκή επιφυλακή, καθώς εξετάζαμε τους «περίεργους» που καθόντουσαν γύρω μας.

Μερικοί μπήκαμε σε αυτά τα δωμάτια αφότου ανακαλύψαμε ότι τα άλλα μας προγράμματα 12 Βημάτων δε μας παρείχαν τη συναισθηματική νηφαλιότητα που χρειαζόμασταν. Μερικοί ήρθαμε μετά από τυχαίες συναντήσεις με ανθρώπους που είδαν πόσο μπερδεμένοι ήμασταν και μας ρώτησαν εάν είχαμε μεγαλώσει σε ένα αλκοολικό σπίτι ή σε ένα σπίτι με κάποια άλλη σοβαρή δυσλειτουργία. Ίσως να νιώσαμε ντροπή όταν αντιληφθήκαμε το πόσο εύκολα μας διέγνωσαν, αλλά ήταν ελπιδοφόρο το να γνωρίζουμε ότι υπήρχε ένα μέρος όπου θα μπορούσαμε να ακουστούμε.

Παρά το άγχος μας στην πρώτη μας συγκέντρωση, γαντζωθήκαμε. Ακούσαμε γέλια και μυστικά από άλλους που μας έπεισαν ότι δεν ήμασταν μοναδικοί ή παράλογοι, παρά μόνο άρρωστοι από την υπερέκθεση στον εθισμό κάποιου γονιού.

Καθώς συνεχίσαμε να ερχόμαστε στις συγκεντρώσεις, βρήκαμε έναν υποστηρικτή και άλλους συνοδοιπόρους στο πρόγραμμα που εμπιστευτήκαμε και που μας βοήθησαν να κάνουμε τη δουλειά μας με τα Βήματα. Μάθαμε πώς η ντροπή και η ενοχή ασκούσαν έλεγχο στη ζωή μας και πώς εθιστήκαμε στο να αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τα προβλήματα των άλλων. Βρεθήκαμε τώρα σε ένα μοναδικό ταξίδι: να ξαναγίνουμε οι στοργικοί γονείς του εαυτού μας.

Σήμερα θα εκτιμήσω το ποιος είμαι, γνωρίζοντας ότι το να πηγαίνω στις συγκεντρώσεις των ΕΠΑ και να εφαρμόζω τις αρχές του προγράμματος μπορεί να με πάει στο σπίτι - όχι ξανά, αλλά για πρώτη φορά.