«Επειδή αποκλείαμε τους γονείς μας ως παιδιά, τείνουμε να αποκλείουμε τους ανθρώπους ως ενήλικες». ΜΚΒ σελ. 187

Η επιβίωση μας κατά την παιδική μας ηλικία σε μία δυσλειτουργική οικογένεια απαιτούσε πολλοί να χρησιμοποιούμε μηχανισμούς επιβίωσης για να διατηρήσουμε κάποιο ίχνος ψυχικής υγείας. Ένας από αυτούς τους μηχανισμούς ήταν η ικανότητά μας να αποσυνδεθούμε (να διαχωριστούμε νοητικά και συναισθηματικά) από αυτό που συνέβαινε γύρω μας ή σε εμάς. Παρόλο που η αποσύνδεση μάς βοήθησε να επιβιώσουμε τότε, ως ενήλικες μάς αποκλείει από το ενδεχόμενο να έχουμε υγιείς σχέσεις.

Μερικές φορές o φόβος της απόρριψης μάς παρακινεί να αποσυνδεθούμε και έτσι αποσπούμε τον εαυτό μας, γιατί όταν δε νιώθουμε, ελπίζουμε ότι δε θα βιώσουμε καθόλου πόνο. Αλλά η αποσύνδεση μάς στερεί επίσης την υγιή χαρά.

Μερικές φορές η υπερβολική επαγρύπνησή μας μάς κάνει να παρατηρούμε συνεχώς το περιβάλλον μας για σημάδια απάτης ή παραμέλησης. Αλλά μας στερεί επίσης την ευκαιρία να κάνουμε καλούς φίλους.

Με αυτά τα δυσλειτουργικά φίλτρα, μπορούμε να παρερμηνεύσουμε τα λόγια ή τις πράξεις των άλλων ως προσβολή, πράγμα το οποίο μας κάνει να γινόμαστε αμυντικοί, στη συνέχεια προσβλητικοί και να «κατεβάζουμε ρολά».

Στα ΕΠΑ, καθώς ξεφλουδίζουμε τα στρώματα των χαρακτηριστικών επιβίωσης της παιδικής μας ηλικίας, μαθαίνουμε να ξεδιαλέγουμε εκείνα που δε μας εξυπηρετούν πλέον στην ενήλική μας ζωή. Αφήνουμε πίσω χαρακτηριστικά τα οποία δε μας είναι πλέον χρήσιμα. Με ευγνωμοσύνη βλέπουμε πώς αυτό το πρόγραμμα μάς δίνει τη δύναμη να αλλάζουμε και το κουράγιο να είμαστε ανοικτοί στους άλλους. Δεν επιθυμούμε πλέον να είμαστε μόνοι.

Σήμερα αν ανακαλύψω ότι αποσυνδέομαι, θα είμαι ευγενικός με τον εαυτό μου. Θα είμαι ανοικτός στους ανθρώπους και σε νέες εμπειρίες.