«Είμαστε εξαρτημένες προσωπικότητες που μας τρομοκρατεί η ιδέα της εγκατάλειψης και θα κάνουμε οτιδήποτε για να διατηρήσουμε μία σχέση προκειμένου να μη βιώσουμε οδυνηρά συναισθήματα εγκατάλειψης τα οποία νιώσαμε κατά τη συμβίωσή μας με άρρωστους ανθρώπους που δεν ήταν ποτέ συναισθηματικά παρόντες για εμάς». ΜΚΒ σελ. 17

Πολλοί ευχόμαστε να μη διαιωνίζαμε συγκεκριμένες παραδόσεις της οικογενειακής δυσλειτουργίας όπως την εγκατάλειψη, αλλά το κάνουμε ούτως ή άλλως. Ίσως να έχουμε εγκαταλείψει επίτηδες κάποιον ως αποτέλεσμα του θυμού μας ή ως μία μορφή εκδίκησης. Όποιος κι αν ήταν ο λόγος τώρα είμαστε στην ανάρρωση για να σπάσουμε τον κύκλο αυτής της οικογενειακής ασθένειας πολλών γενεών με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Η ιδέα της μη εγκατάλειψης των άλλων ίσως να φαντάζει ξένη. Ίσως απλά να μην ξέρουμε πώς να παραμείνουμε, πώς να αισθανθούμε ασφαλείς για αρκετό διάστημα ώστε να νιώσουμε οικειότητα. Το να έρθουμε κοντά στους άλλους μπορεί να μοιάζει τρομακτικό.

Η αλληλεπίδρασή μας με τους συνοδοιπόρους μας στο πρόγραμμα είναι ένα πρώτο βήμα για να εξασκηθούμε στο πώς είναι να δίνουμε χώρο στην οικειότητα. Με αυτόν τον τρόπο μάθουμε επίσης πώς να επικοινωνούμε, να λύνουμε προβλήματα και να συγχωρούμε με τρόπους που ποτέ δεν μάθαμε.

Όταν κάνουμε διαφορετικά τα πράγματα στην ανάρρωση, προβαίνουμε σε μία αληθινά θαρραλέα πράξη. Μπορούμε να εξασκηθούμε· μπορούμε να το κάνουμε. Αυτές είναι οι ζωντανές μας επανορθώσεις - ένα δώρο στον εαυτό μας και στους άλλους στην ανάρρωση, ίσως και στην οικογένειά μας.

Σήμερα με τους φίλους μου στα ΕΠΑ, θα εξασκήσω μια νέα συμπεριφορά που βασίζεται στην εμπιστοσύνη. Θα συνεχίσω να μαθαίνω πιο υγιείς τρόπους επικοινωνίας που θα με αποτρέψουν από το να αφήνω άλλους για τους λάθος λόγους.