«Ορισμένοι γονείς έβρισκαν συστηματικά κάποιο σφάλμα στις σκέψεις μας ή στα κατορθώματά μας χωρίς καμία εμφανή κακεντρέχεια. Αν τους ρωτούσες ο γονιός ή το πρόσωπο που σε φρόντιζε θα σου έλεγε ότι ήταν για το καλό σου». ΜΚΒ σελ. 36

Νιώθαμε σαν να μην μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα σωστά, επειδή δεν μπορούσαμε. Όποια κι αν ήταν η πρόθεση αυτών που μας φρόντιζαν, τα συναισθηματικά τους «μαχαίρια» έρχονταν κατά πάνω μας γρήγορα και εξαγριωμένα και μας κάρφωναν βαθιά. Ακόμη και για αρκετό καιρό αφότου είχαμε φύγει από το σπίτι, κουβαλούσαμε μαζί μας αυτήν την επικριτική φωνή· μόνο που τώρα είχε εσωτερικευθεί.

Λέγαμε στον εαυτό μας ότι κάναμε σαν μωρά, ότι αντιδρούσαμε υπερβολικά και ότι κανείς δεν ήθελε να μας βλάψει: όλες οι ανησυχίες ήταν μονάχα στο κεφάλι μας. Χρειαζόμασταν απλά να γίνουμε πιο σκληροί και να σταματήσουμε να τα παίρνουμε όλα τόσο σοβαρά.

Η εσωτερίκευση αυτών των μηνυμάτων για τόσο καιρό μας στέρησε τη διεκδίκηση του εκ γενετής δικαιώματος της γαλήνης που θα μας επέτρεπε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής από τη σκοπιά ενός ενήλικα.

Τελικά στα ΕΠΑ κάνουμε μια αναστροφή για να αντικρίσουμε τον εαυτό μας και το παρελθόν μας. Όταν τελειώσουμε το Πέμπτο Βήμα, φεύγει ένα βάρος. Μπορούμε να δούμε από πού προήλθαμε, ποιοι είμαστε πραγματικά και ποιοι μπορούμε να γίνουμε. Είμαστε ευγνώμονες που έχουμε αρχίσει να αμφισβητούμε τις φωνές μέσα μας, καθώς κάνουμε διάλογο μαζί τους και τις προκαλούμε. Δε διώχνουμε πλέον μακριά αυτές τις φωνές. Τις προσκαλούμε και καθόμαστε μαζί τους. Βλέπουμε την ιστορία μας να ξετυλίγεται μπροστά μας καθώς γράφουμε και μιλάμε. Βλέπουμε το θαρραλέο μικρό πλασματάκι που αντιμετώπισε μια παιδική ηλικία γεμάτη από αμφιβολία και ντρόπιασμα - και έχουμε συμπόνια για τον εαυτό μας. Βρίσκουμε τη γαλήνη μας.

Σήμερα τιμώ και περιποιούμαι το παιδί μέσα μου που δεν έφταιγε ούτε τότε ούτε τώρα.