«Τα περισσότερα ενήλικα παιδιά αναζητούν διαρκώς επιβεβαίωση, αλλά δεν πιστεύουν πραγματικά τις φιλοφρονήσεις και τον έπαινο όταν έρχονται». ΜΚΒ σελ.187

Μερικοί «μαζευόμασταν» στα πάρτυ γενεθλίων μας, επειδή νιώθαμε άβολα με την προσοχή που αρχικά αναζητούσαμε. Όταν οι σύντροφοί μας μάς έβρισκαν ελκυστικούς, νιώθαμε άγχος και χάναμε τη συγκέντρωσή μας. Όταν οι άλλοι μάς έκαναν φιλοφρονήσεις, ο μόνος τρόπος για να νιώσουμε ότι αξίζαμε ήταν να ανταποδώσουμε τον έπαινο.

Επιτύχαμε όλους μας τους στόχους καταλήγοντας μόνο να δούμε ότι δεν ήμασταν ικανοποιημένοι. Ακόμη και η ονειρεμένη μας ζωή, με την ονειρεμένη μας δουλειά και σχέση, δεν μπόρεσαν να μας «διορθώσουν». Όσο περισσότερο επιτυχημένοι ήμασταν, τόσο πιο πολύ αγχωνόμασταν.

Καθώς αναρρώνουμε στα ΕΠΑ, μαθαίνουμε να δεχόμαστε φιλοφρονήσεις χωρίς να χρειάζεται να τις ανταποδώσουμε. Μπορούμε να αφήνουμε τις λέξεις να αιωρούνται, όπως ένα γλυκό άρωμα. Μπορούμε να χαιρόμαστε όταν κάνουμε κάτι καλά, όχι επειδή κάποιος μας βλέπει ούτε επειδή προσδοκούμε την επιβεβαίωση από κάποιον άλλο, αλλά επειδή γνωρίζουμε ότι κάναμε καλή δουλειά.

Ακόμη σημαντικότερο είναι ότι μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αποτύχει και να εξακολουθούμε να αγαπάμε εκείνα τα πληγωμένα κομμάτια μέσα μας - ακόμη και όταν δεν το κάνουν οι άλλοι. Τουλάχιστο κάναμε μία προσπάθεια. Ίσως τελικά τα λάθη μας να μας οδηγήσουν σε επιτυχία, αλλά ακόμη κι αν δε γίνει αυτό, θα είμαστε εντάξει. Η σχέση μας με την Ανώτερή μας Δύναμη και το Εσωτερικό μας Παιδί, μας αρκεί. Είμαστε επαρκείς έτσι ακριβώς όπως είμαστε, σήμερα και κάθε ημέρα.

Σήμερα αν δεν κάνω κάτι τέλεια, θα θυμηθώ ότι κάνω και πολλά πράγματα σωστά. Έχω πολλούς λόγους να είμαι υπερήφανος για τον εαυτό μου.