«Σε κάποια άλλα σπίτια τα παιδιά είναι σαν αντικείμενα τελειότητας που επιδεικνύονται σε δείπνα με φωτιστικά αξίας, τακτοποιημένα κουτάλια και πιρούνια και με τέλεια στάση του σώματος. Στις γιορτές και αργίες έρχονται καλεσμένοι που συγχαίρουν τους γονείς για τα αστραφτερά πατώματα και τα τέλεια παιδιά». ΜΚΒ σελ. 37

Μία πιο πανούργα και ισχυρή υπόγεια τάση στην αλκοολική ή αλλιώς δυσλειτουργική οικογένειά μας ήταν ο πανταχού παρών έλεγχος, αν και η μορφή του ελέγχου ίσως να μη φαινόταν πάντα ξεκάθαρα. Είτε τα σπίτια μας έμοιαζαν σαν μουσεία είτε ήταν εντελώς ακατάστατα οι εκφράσεις αγάπης ίσως να ήταν περίτεχνες και επιφανειακές και δεν ήταν άνευ όρων. Η ουσία αυτών των δυσλειτουργικών εκφράσεων δεν ήταν αυθεντική και αυτό το γνωρίζαμε.

Ο πραγματικός στόχος όλης αυτής της καθαριότητας ή της ακαταστασίας, η ψευδής έκφραση της αγάπης, δεν ήταν αυθεντικός. Κατά βάθος ο Αληθινός μας Εαυτός είδε ότι το αληθινό κίνητρο ήταν η καταπίεση της πιθανότητας να γίνει η παραδοχή ότι τα πράγματα ήταν εκτός ελέγχου.

Έτσι υιοθετήσαμε και αναπαράγαμε αυτήν την υποσυνείδητη σύγκρουση, αφενός μεν για να αποφύγουμε να εξοστρακιστούμε και αφετέρου για να εμποδίσουμε να αναδυθούν τα δικά μας συναισθήματα ότι ήμασταν εκτός ελέγχου.

Όταν η αίσθηση του χάους εισχώρησε σταδιακά στη συνείδησή μας ως ενήλικες πλέον και πιάσαμε συναισθηματικό, πνευματικό και σωματικό πάτο, βρήκαμε τα ΕΠΑ. Σε αυτή την κατάσταση ταπείνωσης μάς δίνεται το δώρο της ανάρρωσης καθώς ανακαλούμε τις μνήμες της ανατροφής μας, παραδεχόμαστε τον τρόμο μας και θρηνούμε τις απώλειές μας.

Σήμερα θα εξετάσω τον έλεγχο της οικογένειάς μου και την επίδραση που είχε στην ενήλικη ζωή μου. Για να καταφέρω να επεξεργαστώ τον ανέκφραστο τραυματικό φόβο και τις θαμμένες μνήμες θα εφαρμόσω το πρόγραμμα των ΕΠΑ για να ελευθερωθώ ίσως από τον έλεγχο.