«Κάποια θύματα αιμομιξίας παλεύουν με το να συγχωρέσουν έναν προσβλητικό γονιό ή κηδεμόνα». ΜΚΒ σελ. 114

Εκείνοι που κακοποιηθήκαμε σεξουαλικά παλεύουμε για χρόνια προσπαθώντας να αποδεχτούμε αυτό που μας συνέβη. Ως επί το πλείστον μάς είπαν να μη βγάλουμε τσιμουδιά σχετικά με αυτό ή αν ήταν λίγο πιο ευγενικοί μάς γνωστοποίησαν ότι θα έπρεπε απλά κάπως «να το ξεπεράσουμε», να το βγάλουμε από το μυαλό μας, να σταματήσουμε να κάνουμε ζημιά στην οικογένεια μας ή κάτι παρόμοιο. Ζούσαμε με αυτό το βάρος για χρόνια.

Όταν δουλεύουμε το Όγδοο και Ένατο Βήμα, οι πιο σημαντικές επανορθώσεις που κάνουμε είναι προς τον εαυτό μας. Σταματάμε να προσπαθούμε να σωπάσουμε αυτά τα πληγωμένα κομμάτια του εαυτού μας με φαγητό, άγχος, έλλειψη γενναιοδωρίας και πορνογραφία - πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε σαν να αξίζαμε τάχα την κακοποίηση ή σαν να ήταν αποδεκτή με κάποιον τρόπο.

Μαθαίνουμε να θέτουμε όρια στους θύτες μας και σε αυτούς που τους προστάτευσαν μεταξύ των οποίων και τα αδέρφια μας που μας είπαν ότι δεν μπορούσαν να συζητήσουν γι' αυτό. Για πρώτη φορά στη ζωή μας δίνουμε προτεραιότητα στον εαυτό μας. Απαγκιστρωνόμαστε ακόμη και με τσεκούρι αν χρειαστεί, αλλά απαγκιστρωνόμαστε.

Για να συγχωρήσουμε τους θύτες μας, τους οποίους επιτέλους μπορούμε να δούμε ως αυτό που είναι πραγματικά, ίσως χρειαστεί χρόνος. Αλλά τελικά θα βρούμε έναν τρόπο για να κινηθούμε μπροστά. Τότε η συγχώρεση θα γίνει πιο εύκολη, επειδή δε χρειάζεται πλέον να προσποιούμαστε ότι δε συνέβη η κακοποίηση.

Σήμερα θα κάνω επανορθώσεις στον εαυτό μου δίνοντας του για πρώτη φορά προτεραιότητα. Επίσης θα μάθω να συγχωρώ τους θύτες μου για να εστιάσω στον εαυτό μου αντί σε εκείνους.