«Το να ζητήσεις από ένα ενήλικο παιδί να αφήσει τον έλεγχο είναι σαν να ζητάς από κάποιον να κάνει άλμα από ένα αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο. Χωρίς ανάρρωση, ένα ενήλικο παιδί μπορεί να τρέμει στην ιδέα να αφήσει τον έλεγχο». ΜΚΒ σελ. 39

Ένας σύμβουλος είπε κάποτε ότι ο λόγος που τα ενήλικα παιδιά ελέγχουμε τα πάντα ασφυκτικά είναι γιατί φοβόμαστε ότι κάτι θα πάει στραβά αν αφήσουμε τον έλεγχο. Ο φόβος μάς κρατάει δέσμιους. Ήταν κάτι που μάθαμε πολύ καλά από αυτούς που αγαπούσαμε περισσότερο. Ως παιδιά φοβόμασταν να πάμε σπίτι, φοβόμασταν να φύγουμε από το σπίτι, φοβόμασταν ότι κάναμε κάτι λάθος, φοβόμασταν ότι δεν ήμασταν επαρκείς, φοβόμασταν ότι κάποιον επρόκειτο να τον χτυπήσουν ή να τον κλωτσήσουν ή φοβόμασταν για τη ζωή μας… και η λίστα συνεχίζεται.

Στο παρελθόν όταν συνέβαιναν πράγματα στη ζωή μας νιώθαμε ενοχή ή ντροπή. Μάθαμε πώς να κρατάμε την αναπνοή μας και να περιμένουμε τα χειρότερα. Σήμερα στο πρόγραμμα ανάρρωσής μας μαθαίνουμε πολλές νέες συμπεριφορές όπως το να αφήνουμε τα πράγματα με τη βοήθεια της Ανώτερής μας Δύναμης, της υποστηρικτικής μας ομάδας, του υποστηρικτή μας και του οδικού χάρτη των Δώδεκα Βημάτων.

Στα ΕΠΑ μαθαίνουμε να αγαπάμε και να αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλον ακριβώς γι' αυτό που είμαστε. Όταν προκύπτει σύγκρουση - και ξέρουμε ότι αυτό θα γίνει - ως ενήλικα παιδιά που είμαστε έχουμε την ευκαιρία να εξασκούμαστε καθημερινά στη δράση και όχι στην αντίδραση, μέχρι να νιώσουμε άνεση και ασφάλεια.

Σήμερα θα θυμάμαι το σύνθημα «Άφησέ το στα χέρια του Θεού» και θα ζητήσω από την Ανώτερή μου Δύναμη τη δύναμη να χαλαρώσω και να αναλογιστώ τα πράγματα στα οποία είμαι ανίσχυρος.