«Στην προσπάθεια να αποφύγουμε τη δική μας ακυβέρνητή ζωή καταπιανόμασταν με διάφορα επιχειρώντας να ελέγχουμε ανθρώπους και καταστάσεις». ΜΚΒ σελ. 104

Η ανάγκη να προσπαθούμε να ελέγχουμε τους ανθρώπους και τα πράγματα γύρω μας μπορεί να είναι πολύ ισχυρή. Ίσως έχουμε μια συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό μας για το πώς θα «έπρεπε» να είναι τα πράγματα. Αρκεί μόνο η ζωή να είχε εξελιχθεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο και θα μπορούσαμε να νιώσουμε καλά με τον εαυτό μας. Έτσι νιώθουμε υποχρεωμένοι να κάνουμε πραγματικότητα το θα «έπρεπε».

Στην προσπάθεια να κάνουμε τους άλλους να κάνουν αυτό που εμείς θέλουμε τους πιέζουμε, τους τσιγκλάμε και τους χειριζόμαστε, παραβλέποντας εντελώς το γεγονός ότι πρέπει πρώτα να καθαρίσουμε το δικό μας «σπίτι». Εντωμεταξύ όσο πιο πολύ πιέζουμε τόσο πιο τρελοί νιώθουμε, γιατί οι άλλοι ποτέ δεν ανταποκρίνονται αρκετά στα ιδανικά μας.

Το Πρώτο Βήμα μάς λέει ότι ο έλεγχος πάνω στους άλλους είναι ένας μύθος. Ακόμα κι αν μερικά πράγματα ίσως να αλλάξουν ως αποτέλεσμα των προσπαθειών μας, αφήνουμε πολλά συντρίμμια στο πέρασμά μας. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε την ανισχυρότητά μας και ότι αυτός που μπορούμε πραγματικά να αλλάξουμε είναι ο εαυτός μας, θα συνεχίσουμε την καθοδική πορεία απομακρύνοντας πολλές φορές από τη ζωή μας εκείνους για τους οποίους νοιαζόμαστε είτε αυτό συμβαίνει σε συναισθηματικό είτε σε σωματικό επίπεδο είτε και στα δύο. Ένα από τα παράδοξα του προγράμματός μας είναι ότι μόνο όταν παραδεχόμαστε την ανισχυρότητά μας αποκτούμε πραγματική ικανότητα διαχείρισης της ζωής μας.

Σήμερα θα θυμηθώ να εστιάσω στον εαυτό μου και στις αλλαγές που μπορώ να κάνω στη δική μου ζωή. Θα επιτρέψω στους άλλους να υπάρχουν για να βρουν το δικό τους μονοπάτι, ακόμη κι αν δεν είναι αυτό που εγώ θα επέλεγα για αυτούς.