«"Το ενήλικο παιδί είναι μια κρίση ταυτότητας που έχει μια κρίση ταυτότητας". Αυτό σημαίνει ότι γεννηθήκαμε εν μέσω κρίσης και δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε εύκολα κάποιον άλλο τρόπο ζωής πέρα από την κρίση». ΜΚΒ σελ. 70

Πολλοί ήρθαμε στα ΕΠΑ πληγωμένοι, με «μελανιές» και διαλυμένοι. Το παράλογο είναι ότι δεν είχαμε προσέξει ότι η καρδιά μας ίσα που στεκόταν στη θέση της ως αποτέλεσμα όλης αυτής της κακοποίησης. Ίσως να μην είχαμε προσέξει ότι το πρόσωπό μας ήταν χλωμό και απόμακρο. Στην κατάσταση που βρισκόμασταν δεν μπορούσαμε πραγματικά να δούμε τον εαυτό μας για μήνες ή ίσως και χρόνια. Είμαστε ζωντανοί νεκροί και συνήθως περιστοιχιζόμασταν από άλλα ζόμπι.

Μετά αρχίσαμε να καλυτερεύουμε, μία μέρα τη φορά. Την πρώτη φορά που ζητήσαμε να κάνουμε τα Βήματα με κάποιον άλλο, που διαλέξαμε μία ομάδα της περιοχής μας, που προσφέραμε υπηρεσία σε μία συγκέντρωση ή είπαμε την ιστορία μας μπροστά σε μια ομάδα μαζέψαμε κάποια κομμάτια του εαυτού μας κατά τη διαδικασία και επανήλθαμε στη λογική. Ήταν υπέροχο. Δεν ξέραμε ότι μπορούσαμε να νιώσουμε τόσο καλά, αφότου είχαμε νιώσει τόσο άσχημα. Το να περάσουμε μέσα από τον πόνο μας με τη βοήθεια εκείνων που το είχαν κάνει πριν από εμάς φαίνεται να πηγαίνει κόντρα στη διαίσθησή μας, αλλά τελικά μας έκανε να αισθανθούμε καλύτερα. Πόνεσε, αλλά πέρασε.

Σήμερα θα αναζητήσω ακόμη έναν τρόπο για να βελτιώσω τη ζωή μου. Αγκαλιάζω αυτή τη διαδικασία ανάρρωσης που κάθε μέρα μου μαθαίνει περισσότερα για το ποιος είμαι.