«Όταν έχουμε ταπεινότητα γινόμαστε πιο προσεκτικοί στις αποφάσεις μας και δε θυμώνουμε τόσο εύκολα. Αρχίζουμε να δρούμε αντί να αντιδρούμε στις καταστάσεις της ζωής». ΜΚΒ σελ. 27

Ως παιδιά ίσως να μας είχαν ταπεινώσει και να μας είχαν πει ότι δεν αξίζαμε. Καθώς μεγαλώναμε αποφασίσαμε ότι χρειαζόμασταν να αποδείξουμε την αξία μας. Όταν κατορθώναμε πράγματα, προσδοκούσαμε την επιβεβαίωση. Οι περισσότερες αποφάσεις που παίρναμε στόχευαν στην απολαβή αυτής της εξωτερικής επιβεβαίωσης. Αν κάποιος διαφωνούσε μαζί μας το εκλαμβάναμε ως επίθεση. Περνούσαμε στην αντεπίθεση και προσπαθούσαμε να τους τιμωρήσουμε. Ίσως να είχαμε αντιδράσει ακόμη περισσότερο καταβάλλοντας μεγαλύτερη προσπάθεια για να αποδείξουμε την αξία μας.

Στα ΕΠΑ μαθαίνουμε για την ταπεινότητα και ότι αυτή δεν έχει καμία σχέση με την ταπείνωση που είναι μια βαθιά πληγή. Τα ΕΠΑ μάς διδάσκουν ότι η ταπεινότητα είναι ο δρόμος προς την εσωτερική ηρεμία και την εύρεση του Αληθινού μας Εαυτού. Όταν κάνουμε κάτι για τους άλλους, δε χρειάζεται να το γνωρίζει όλος ο κόσμος. Δε χρειαζόμαστε επαίνους. Και εκεί που ήταν η δεύτερη μας φύση να αντιδρούμε πρώτα και να περνάμε στην επίθεση, τώρα κάνουμε ένα βήμα πίσω και εξετάζουμε την πραγματικότητα.

Αυτή η αλλαγή δεν είναι εύκολη. Αρκετά συχνά, οι ανασφάλειές μας και τα «κουμπιά» μας είναι πολύ κοντά στην επιφάνεια και μπορεί να πέσουμε στα παλιά μοτίβα. Αλλά όταν χρησιμοποιούμε τα νέα μας εργαλεία έχουμε μεγαλύτερη αυτεπίγνωση. Μαθαίνουμε να κοιτάζουμε στον καθρέπτη και να είμαστε συμφιλιωμένοι με αυτό που βλέπουμε.

Σήμερα θα θυμηθώ ότι η ταπεινότητα με κρατά προσγειωμένο και σε ισότιμη βάση με αυτούς γύρω μου. Δε χρειάζεται να είμαι «καλύτερος» από κάποιον άλλον για να έχω αξία.