«Ως παιδιά είμαστε δεμένοι με την οικογένειά μας μέσω των σωματικών μας αναγκών». ΜΚΒ σελ. 88

Κατά την παιδική μας ηλικία πολλοί ζήσαμε πιστεύοντας πως φταίγαμε οι ίδιοι για αυτά που μας συνέβαιναν. Αλλά ζούσαμε με βάση τις ιδιοτροπίες των άλλων. Είχαμε τη δυνατότητα να τρώμε, αλλά το αντίτιμο ήταν να μας ντροπιάζει ένας θυμωμένος γονιός ή να μας αγνοεί κάποιος που ασχολούνταν μόνο με τον εαυτό του. Ορισμένοι νιώσαμε ότι θα είχαμε ένα μέρος για να κοιμηθούμε μόνο αν δε μιλούσαμε για την σεξουαλική κακοποίηση που λάμβανε χώρα στο σπίτι. Κατηγορούσαμε τον εαυτό μας, επειδή δεν είχαμε κανέναν άλλον τρόπο για να κατανοήσουμε την κατάσταση.

Σήμερα, καθώς βλέπουμε την παιδική μας ηλικία ως αυτό που πραγματικά ήταν, μαθαίνουμε να αντικαθιστούμε την κακοποίηση με την ανάπτυξη ενός εσωτερικού στοργικού γονιού. Αυτός ο γονιός προστατεύει το Εσωτερικό μας Παιδί και μας επιτρέπει απλά να «καθίσουμε» με κάποια πράγματα μέχρι να ξεκαθαρίσουν από μόνα τους. Δεν προτρέχουμε σε συμπεράσματα ούτε κάνουμε υποθέσεις για να καταλήξουμε σε κάτι που δε μας είναι ξεκάθαρο. Αν δεν ξέρουμε τί να κάνουμε, τηλεφωνούμε σε κάποιον και παίρνουμε βοήθεια προκειμένου να το παραδώσουμε. Επιτρέπουμε στα συναισθήματά μας να ρέουν ελεύθερα. Έτσι επέρχεται κάθαρση.

Δεν είμαστε πλέον δεμένοι με την οικογένειά μας με έναν μη υγιή τρόπο. Εστιάζουμε στον εαυτό μας και ξεκινάμε να αποδεχόμαστε μια Ανώτερη Δύναμη της δικής μας κατανόησης. Όταν δεν υπάρχει διαύγεια, Δε βιαζόμαστε να ασκήσουμε κριτική. Είμαστε κομμάτι ενός εκπληκτικού σύμπαντος και γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να δούμε όλες τις πλευρές του μονομιάς. Αποδεχόμαστε ότι σήμερα είμαστε εκεί που χρειάζεται να είμαστε.

Σήμερα ο εσωτερικός στοργικός γονιός μου δημιουργεί όρια που κάνουν το Εσωτερικό μου Παιδί να αισθάνεται ασφάλεια και πληρότητα ανεξάρτητα από το τί συμβαίνει γύρω μου.