«Καθώς χαιρετάμε τους συναδέλφους και τους φίλους μας, αισθανόμαστε ότι αλλάζουμε μέσα μας. Αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε μία δύναμη μέσα μας που δε γνωρίζαμε προηγουμένως». ΜΚΒ σελ. 273

Συχνά το να μένουμε λίγο στη σιωπή μάς βοηθάει να ωριμάσουμε συναισθηματικά και πνευματικά. Ο τρόπος που το κάνουμε αυτό εξαρτάται από τις επιλογές μας. Στην αρχή περνάμε χρόνο με τον εαυτό μας όταν το χρειαζόμαστε, αφήνοντας τους άλλους να κάνουν αυτό που επιθυμούν για να φροντίσουν τον εαυτό τους. Αν ξοδεύουν το χρόνο τους με το να μεθάνε και να «φτιάχνονται» τους αφήνουμε, αλλά πλέον δεν αναζητούμε αυτήν την διέξοδο για τον πόνο και τα βάσανά μας, αν αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο τα βγάζαμε πέρα προηγουμένως.

Αργότερα βλέπουμε ότι στην πραγματικότητα απολαμβάνουμε να περνάμε χρόνο μόνοι μας. Δε «γεμίζουμε» τον εαυτό μας με άλλους για να περάσει απλά η ώρα και για να παραμείνουμε μουδιασμένοι. Πλέον δεν προσποιούμαστε ότι είμαστε ενθουσιασμένοι ενώ δεν είμαστε. Αναζητούμε εκείνους με τους οποίους μπορούμε να συνδεθούμε πραγματικά και να περάσουμε καλά. Δε μιλάμε μόνο για επιφανειακά πράγματα, αλλά γι' αυτό που είμαστε και για το τί είναι σημαντικό για εμάς.

Στη δουλειά αλλά και σε άλλα μέρη οι άνθρωποι μάς σέβονται περισσότερο, επειδή δεν αναζητούμε τη διαρκή αποδοχή όπως κάναμε στην οικογένειά μας. Δεν κάνουμε πλέον πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε άβολα απλά και μόνο για να ενταχθούμε. Καθώς γινόμαστε πιο γνήσιοι επιτρέπουμε στους άλλους να βρουν το δικό τους μονοπάτι· αντί να τους βάζουμε ταμπέλες κάνουμε πλέον χώρο για τις διαφορές μας. Αν σε κάποιους δεν αρέσει ο νέος μας εαυτός, θα πρέπει να τους αφήσουμε. Προσαρμόζουμε τη λίστα αυτών που μπορούμε να εμπιστευτούμε.

Σήμερα θα αξιοποιήσω τη δύναμή μου να είμαι γνήσιος και να αισθανθώ την άνεση από το να εστιάζω στο να είμαι ο εαυτός μου.