«Μέσα στα πρώτα 18 χρόνια της ζωή μας, οι οικογένειές μας είχαν 6.570 ημέρες για να μας ντροπιάσουν, να μας μειώσουν, να μας αγνοήσουν, να μας κατακρίνουν ή να μας χειριστούν, κατά τη διάρκεια των χρόνων που διαμορφωνόταν η ύπαρξή μας». ΜΚΒ σελ. 105

Πώς θα μπορούσαμε να είχαμε εξελιχθεί σε κάτι διαφορετικό; Μεγαλώσαμε μέσα στη δυσλειτουργία και δε φταίμε εμείς που επηρεαστήκαμε από αυτή. Ήμασταν απλώς παιδιά. Ό,τι ξέραμε για τον κόσμο ήταν αυτό που μας δείξανε οι γονείς μας - οι άνθρωποι που «προγραμματιστήκαμε» να εμπιστευόμαστε και να μιμούμαστε. Δε φταίμε εμείς που δε βρήκαμε έναν τρόπο να σταματήσουμε την κακοποίηση. Μάθαμε τη γλώσσα της κακοποίησης με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μάθαμε τη μητρική μας γλώσσα - έγινε αυτόματα.

Δεν γκρινιάζουμε, δεν υπερ-αναλύουμε ούτε κάνουμε την τρίχα τριχιά. Τα Χαρακτηριστικά της Λίστας είναι μία δικαιολογημένη αντίδραση σε ένα μακροχρόνιο τραύμα.

Τα καλά νέα είναι ότι κάτι μαγικό συμβαίνει όταν αποδεχόμαστε ότι είμαστε ανίσχυροι απέναντι στο τραύμα της παιδικής μας ηλικίας και στην επίδρασή του επάνω μας. Αυτό δε σημαίνει ότι παραιτούμαστε και ότι του επιτρέπουμε να έχει δύναμη επάνω μας. Το αντίθετο συμβαίνει. Χάνει τη δύναμη επάνω μας. Αρχίζουμε να έχουμε επιλογή για το πώς αντιδρούμε όταν φανερώνεται η δυσλειτουργία στην ενήλικη ζωή μας. Είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι υπάρχει μία διαρροή στη σκεπή μας και τώρα βάζουμε έναν κουβά στο πάτωμα, αλλάζουμε τα βρεγμένα μας ρούχα και φτιάχνουμε τη σκεπή. Και μπορούμε να το κάνουμε χωρίς ενοχές, επειδή ήταν ήδη εκεί πριν εμφανιστούμε εμείς.

Σήμερα αγκαλιάζω την ελευθερία που προέρχεται από την αποδοχή ότι δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσα να είχα κάνει για να αποτρέψω τη δυσλειτουργία μέσα στην οποία μεγάλωσα και την επίδραση που είχε επάνω μου.