«Σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή, το ενήλικο παιδί συνήθως απομονώνεται ή καταπιάνεται με πολλή δουλειά, προκειμένου να αποφύγει να ζητήσει βοήθεια». ΜΚΒ σελ. 66

Για χρόνια ολόκληρα φροντίζαμε όλους τους άλλους, μαθαίνοντας πώς να γίνουμε όσο το δυνατόν πιο αόρατοι, τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά. Η αξία μας δε βασίζονταν στο ποιοι ήμασταν, αλλά στο τί μπορούσαμε να καταφέρουμε ή να κάνουμε για τους άλλους. Η πάλη έγινε για μας τόσο συνηθισμένη, που την προκαλούσαμε ακόμα και όταν δεν υπήρχε ήδη. Ήμασταν συνηθισμένοι να ζούμε σε έναν ανεμοστρόβιλο δραστηριοτήτων. Αρχίσαμε να αποφεύγουμε την ηρεμία, γιατί τότε ήταν που ακούγαμε τις επώδυνες φωνές, αυτές που σπάραζαν από βαθιά μέσα μας και έλεγαν: «Δεν είσαι επαρκής».

Καθώς μαθαίνουμε να ζούμε σε μία διαφορετική πραγματικότητα, αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε την προσωπική μας αξία. Βλέπουμε ότι η ίδια μας η ύπαρξη είναι ένα δώρο που προέρχεται από την Ανώτερή μας Δύναμη. Μαθαίνουμε να προσεγγίζουμε τα μέλη για βοήθεια και αισθανόμαστε την αγάπη και την αποδοχή. Επιτρέπουμε στους άλλους να φροντίζουν τον εαυτό τους και επιλέγουμε για συντρόφους αυτούς που μπορούν να πράξουν ανάλογα.

Γινόμαστε πρόθυμοι να βιώνουμε τα συναισθήματά μας, όχι μόνο την ευτυχία ή τη χαρά, αλλά επίσης το θυμό ακόμα και την οργή όταν εμφανίζονται. Τα βλέπουμε ως δώρα που μάς ανασύρουν από το λάκκο του θρήνου και της ντροπής. Είμαστε προσεκτικοί ώστε να μη βλάπτουμε τους άλλους με αυτά τα «δώρα», αλλά αντί αυτού να τα χρησιμοποιούμε ως διέξοδο για να γιατρέψουμε τις βαθιές μας πληγές.

Σήμερα δε θα κάνω πλέον τη δουλειά των άλλων. Θα αισθανθώ την ελευθερία του να είμαι υπεύθυνος για τον εαυτό μου, αναγνωρίζοντας πότε χρειάζομαι καθοδήγηση.