«Η αυτό-συγχώρεση είναι μία άπιαστη έννοια για τα ενήλικα παιδιά. Ζητάμε από το ενήλικο παιδί να έχει ανοιχτό μυαλό και να σκεφτεί ότι ο Θεός το έχει ήδη συγχωρέσει». ΜΚΒ σελ.113

Το να συγχωρήσουμε τους άλλους ήταν αρκετά δύσκολο, αλλά για μερικούς από εμάς το να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας φαινόταν μεγαλειώδης υπόθεση. Κουβαλούσαμε την ντροπή και την ενοχή οι οποίες πέρασαν από γενιά σε γενιά, από τον ένα πληγωμένο άνθρωπο στον επόμενο σε μια αλυσίδα για ίσως εκατοντάδες χρόνια. Ίσως να θεωρήσαμε ότι χρειαζόμασταν να δράσουμε ψυχαναγκαστικά για να μείνουμε μουδιασμένοι στον πόνο: ίσως να διαλέξαμε τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, το φαγητό, το τζόγο, την επιβεβαίωση, το να κόβουμε τον εαυτό μας, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, την εξουσία, τους κανόνες ή τη σπατάλη. Ζήσαμε μέσα στο φόβο γιατί βαθιά μέσα μας πιστεύαμε ότι δεν ήμασταν αγαπητοί.

Στα ΕΠΑ, μαθαίνουμε ότι μπορούμε να έχουμε μία σχέση με μια θεραπευτική Ανώτερη Δύναμη, την οποία μπορούμε να ορίσουμε με όποιο τρόπο εμείς θέλουμε. Αν οι οικογένειές μας ήταν κακοποιητικές και τελειομανείς, δε χρειάζεται πια να υποκύπτουμε σε αυτές. Απορρίπτουμε τα συναισθήματα της απελπισίας και της απόγνωσης επειδή δεν ανήκουν πλέον σε μας.

Καθώς ξεκινάμε να συγχωρούμε τον εαυτό μας για πραγματικά ή φανταστικά λάθη, ετοιμαζόμαστε να ξαναγίνουμε οι γονείς του Εσωτερικού μας Παιδιού. Καθώς το κάνουμε αυτό, δημιουργούμε χώρο για μια νέα οπτική, η οποία μας επιτρέπει να πιστέψουμε ότι μέρος του εαυτού μας είναι ήδη ολοκληρωμένο και όχι παράλογο, όντας ήδη μαζί με την Ανώτερή μας Δύναμη και έχοντας ήδη συγχωρεθεί. Καθώς εξακολουθούμε να θεραπευόμαστε, θα καταλήξουμε να κατανοήσουμε ότι ανέκαθεν είχαμε συγχωρεθεί.

Σήμερα θα κρατήσω το κεφάλι μου ψηλά και θα φερθώ σαν να έχω συγχωρεθεί, ακόμη κι αν δεν το πιστεύω εντελώς.