«Από τον μη αλκοολικό γονιό μάθαμε την ανημποριά, την ανησυχία, τη σκέψη άσπρο-μαύρο, το ρόλο του θύματος και το μίσος για τον εαυτό». ΜΚΒ σελ. 24

Πολλοί μεγαλώσαμε με έναν γονιό που μας κακοποιούσε και με έναν που μας φρόντιζε. Ο πρώτος μας εγκατέλειψε εν μέσω του εθισμού του είτε ήταν το αλκοόλ, ο σεξουαλικός ψυχαναγκασμός, η εργασιομανία είτε κάτι άλλο αυτό που τον στέρησε από εμάς. Ο άλλος γονιός φαινόταν να είναι συγκροτημένος και ήμασταν ευγνώμονες. Αλλά συχνά μας έσερναν στους δικούς τους εθισμούς συμπεριλαμβανομένων των ακραίων απόψεών τους, της ανησυχίας τους και του να παίζουμε το θύμα στη σχέση. Έπρεπε να συμμετέχουμε σε αυτούς για να επιβιώσουμε.

Ως ενήλικες είδαμε ότι μερικές από τις μαθημένες συμπεριφορές μας μάς εμπόδισαν να αποκτήσουμε τη δική μας δύναμη. Πολλοί εξακολουθούσαμε να φοβόμαστε τους επιθετικούς ανθρώπους. Ανησυχούσαμε συνεχώς, σχεδόν για τα πάντα. Παίζαμε το θύμα στη δουλειά και στις σχέσεις μας· μας έβγαινε φυσικά επειδή ο συνεξαρτημένος / περιποιητικός γονιός μας έθεσε για χρόνια το παράδειγμα για αυτή τη συμπεριφορά. Όταν τελικά καταλάβαμε πόσο μισούσαμε τον εαυτό μας για αυτές τις συμπεριφορές, ξέραμε ότι ήταν η ώρα να λάβουμε βοήθεια.

Μαθαίνουμε στα ΕΠΑ ότι οι αυτοκαταστροφικές μας συμπεριφορές προέρχονται και από τους δύο γονείς. Καινούρια συναισθήματα αναδύονται μέσα από τις συνειδητοποιήσεις μας, αν και δεν είμαστε πάντα σίγουροι από που προέρχονται. Μπορεί να συμβαίνει με αναπάντεχο τρόπο. Όμως τιμούμε αυτά τα συναισθήματα και δεν τα απωθούμε.

Καθώς συνεχίζουμε να προοδεύουμε, απελευθερώνουμε τα αυτοκαταστροφικά μας μοτίβα αναγνωρίζοντας την προέλευσή τους. Δεν αποτελούν πια κομμάτι της ζωής μας.

Σήμερα επιλέγω πλέον το δικό μου ρόλο και το πώς ανταποκρίνομαι στον κόσμο γύρω μου.