«Παρόλα αυτά η διαδικασία της ανάρρωσης απαιτεί χρόνο και υπομονή. Δεν είναι εύκολη». ΜΚΒ σελ. 72

Κοιτάζοντας πίσω στην πρώτη μας συγκέντρωση των ΕΠΑ, οι περισσότεροι θυμόμαστε την αγωνία, την ανημποριά ή την ενόχληση που είχαμε βιώσει. Ποτέ δεν καταλάβαμε τον εθισμό μας στην έξαψη, αλλά γνωρίζαμε ότι η ζωή μας ήταν εκτός ελέγχου και ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει. Εξακολουθούσαμε να ελπίζουμε ότι οι άλλοι άνθρωποι στη ζωή μας θα έκαναν τις αλλαγές για να μπορούμε εμείς να νιώθουμε στιγμιαία ανακούφιση· αλλά αυτό δε συνέβαινε.

Στην αρχή της ανάρρωσής μας συνειδητοποιήσαμε ότι η αλλαγή δεν επρόκειτο να συμβεί μέσα σε μία ημέρα και ότι ήταν εντάξει να έχουμε το δικό μας ρυθμό. Μάθαμε ότι η αλλαγή απαιτεί υπομονή: να συμμετέχουμε τακτικά στις συγκεντρώσεις, να βρούμε έναν υποστηρικτή, να δουλέψουμε τα Βήματα και να καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι η συγχώρεση και η αγάπη. Μπορεί να μας πάρει χρόνο να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να νιώσει την ηρεμία της γαλήνης.

Μερικοί έχουμε πει ότι προσευχόμαστε να είναι τα πράγματα βαρετά. Αυτό γίνεται επειδή θέλουμε να τερματίσουμε τον «ερωτικό» μας δεσμό με την αδρεναλίνη που απελευθερώνεται μέσα από την έξαψη και το δράμα. Αλλά με την εξάσκηση και ναι με την υπομονή, καταλαβαίνουμε πόσο πολύτιμο είναι το είμαστε παρόντες στη στιγμή. Αυτό το επιτυγχάνουμε απλά με το να επιβραδύνουμε και να εμπιστευόμαστε την Ανώτερή μας Δύναμη.

Σήμερα θα είμαι υπομονετικός με τη διαδικασία της ανάρρωσής μου αναγνωρίζοντας ότι δίνω στον εαυτό μου ένα θαυμάσιο δώρο.