«Κοιτάζοντας πίσω τα πράγματα φαίνονταν πιο απλά όταν ο Δρ.William Silkworth έγραψε τη γνώμη του για το "Μεγάλο Βιβλίο" των ΑΑ το 1939 και ονόμασε τον αλκοολισμό ασθένεια». ΜΚΒ σελ. xxvii

Σήμερα κατανοούμε ότι ο αλκοολισμός είναι μία οικογενειακή ασθένεια, αλλά η γνώμη του Δρ. William Silkworth ήταν μία πολύ τολμηρή δήλωση το 1939. Τότε έβγαλε τους αλκοολικούς από τη βαθιά λίμνη της ντροπής. Αλλά τα παιδιά τους έμειναν να μάχονται τις συνέπειες της ασθένειας. Δεν έλαβαν καμία βοήθεια και συνήθως δε θεωρούνταν καν ως μέρος της εξίσωσης. Οι γονείς συνήθως δικαιολογούσαν τις συνέπειες στα παιδιά τους, λέγοντας ότι ήταν «ανθεκτικά» και ότι θα «το ξεπερνούσαν». Σήμερα όμως γνωρίζουμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια - δεν είναι καθόλου τόσο απλό.

Όπως οι θαρραλέοι νέοι ενήλικες άνοιξαν το δρόμο για εμάς στα μέσα της δεκαετίας του 1970, σήμερα εμείς στα ΕΠΑ συνεχίζουμε να πρωτοπορούμε στο να ξεσκεπάζουμε τις συνέπειες από την οικογενειακή ασθένεια του αλκοολισμού. Ανακαλύπτουμε λύσεις που δουλεύουν. Αρχίζουμε με το να αναγνωρίζουμε ότι για τους περισσότερους η ζημιά που έγινε στην παιδική μας ηλικία μοιάζει με το ψυχικό τραύμα από το οποίο υποφέρουν οι στρατιώτες στη μάχη. Στη συνέχεια χρησιμοποιούμε τα Βήματα καθώς και το σίγουρο εργαλείο του να ξαναγίνουμε οι γονείς του εαυτού μας για να χαράξουμε το δικό μας μονοπάτι προς τη συναισθηματική νηφαλιότητα.

Καθώς πορευόμαστε το μονοπάτι, επικροτούμε ο ένας την ωρίμανση και την ενδυνάμωση του άλλου. Ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον καθώς αντιμετωπίζουμε τις οδυνηρές μνήμες, μαθαίνουμε να μην αντιδρούμε και κάνουμε τη δουλειά για να θεραπεύουμε τον εαυτό μας.

Σήμερα θα συνεχίσω να παραδέχομαι ότι η ασθένεια του αλκοολισμού με στιγμάτισε στο παρελθόν. Με το να αναγνωρίζω επίσης τις συνέπειές της πάνω μου σήμερα βρίσκω το δρόμο μου στο μονοπάτι της ανάρρωσης.