«Μαθαίνουμε ότι δεν μπορούμε να αναρρώσουμε μόνοι μας ή στην απομόνωση». ΜΚΒ σελ. 516

Αναρρώνουμε μαζί παίρνοντας από κοινού το ρίσκο του να μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας. Ρισκάρουμε να απορριφθούμε. Ρισκάρουμε να ταπεινωθούμε. Ρισκάρουμε να φοβηθούμε ότι τα λόγια μας δε θα βγάζουν νόημα. Ρισκάρουμε να κλάψουμε. Ρισκάρουμε να θυμώσουμε. Ρισκάρουμε να αναρρώσουμε.

Όταν γινόμαστε μάρτυρες του πόνο και της ντροπή του ενός για τον άλλο, αυτά τα συναισθήματα χάνουν τη δύναμή τους επάνω μας. Σπάμε τις αλυσίδες που μας κρατούσαν αποθαρρημένους, αποδυναμωμένους, αποστερημένους και απομονωμένους. Η ομάδας μας κουβαλάει το συλλογικό θρήνο που δεν πρέπει άλλο πια να τον βαστάει ο καθένας μόνος του.

Όταν μοιραζόμαστε την απώλειά μας στις συγκεντρώσεις ή στο τηλέφωνο, δεν τρέμουμε άλλο πια στη σιωπή. Αρχίζουμε να βγάζουμε φτερά. Δημιουργούμε στην καρδιά μας χώρο για ελπίδα και εμπιστοσύνη. Βρίσκουμε τη δύναμή μας, το κέντρο μας και την πυξίδα μας. Δημιουργούμε χώρο για αγάπη, χαρά, ειρήνη, γαλήνη και για τον Αληθινό μας Εαυτό. Βρίσκουμε την Ανώτερή μας Δύναμη. Αγκαλιάζουμε τους συνοδοιπόρους μας στο πρόγραμμα. Στεκόμαστε ώμο με ώμο, καρδιά με καρδιά, πνεύμα με πνεύμα και υποκλινόμαστε με ευγνωμοσύνη στην Ανώτερή μας Δύναμη που μας έδωσε αυτό το πρόγραμμα. Τιμούμε το κουράγιο μας να δώσουμε το δώρο της ανάρρωσης στον εαυτό μας.

Σήμερα επιλέγω να συν-δημιουργήσω ένα θεραπευτικό καταφύγιο στην ομάδα μου που συγκεντρώνει την ισχύ της από μία δύναμη μεγαλύτερη από τον καθένα μας ξεχωριστά.