«Η εμπειρία μας αποκαλύπτει ότι υπάρχει αξία στον συναισθηματικό πόνο. Με υποστήριξη και τρυφερότητα μπορούμε να βρούμε τον υγιή μας πόνο και τη θεραπευτική του απελευθέρωση ακριβώς όπως επανα-διεκδικήσαμε τα δάκρυά μας». ΜΚΒ σελ. 212

Η ανάρρωση μάς έφερε πολλές καινούριες συνειδητοποιήσεις. Καταλήξαμε να κατανοήσουμε ότι για να προστατέψουμε τον εαυτό μας κατά τη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας έπρεπε να κλειστούμε στον εαυτό μας. Αυτό δε συνέβη απλά για ένα γεγονός ή για μία μέρα· χρειάστηκε να καταπιεζόμαστε για χρόνια.

Οι αντιδράσεις μας στον πόνο ήταν φυσιολογικές δεδομένων των συνθηκών. Όπως ακριβώς το σώμα μας μάς προστάτευε οπισθοχωρώντας από μία καυτή σόμπα έτσι κι αυτές μάς προστάτευαν με άλλον τρόπο. Όταν ο συναισθηματικός πόνος άγγιζε το άνω όριο της ανοχής μας, το σώμα μας έπαιρνε απόσταση από αυτόν: υγιής οπισθοχώρηση. Κατά πάσα πιθανότητα δεν γνωρίζαμε ότι κλειστήκαμε στον εαυτό μας. Με τα χρόνια τόσες πολλές στιγμές, ώρες και μέρες χάθηκαν και τελικά χάσαμε τον εαυτό μας. Ίσως έχουμε αναρωτηθεί: «Πώς νιώθουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι;».

Στην ανάρρωση, καθώς αρχίζουμε να ξεσκεπάζουμε τον πόνο, μερικές φορές νιώθουμε να κατακλυζόμαστε από ένα δυσδιάκριτο αριθμό συναισθημάτων. Ίσως νομίζουμε ότι κάτι πάει στραβά ή κάτι κακό συμβαίνει. Αλλά αυτοί που εμπιστευόμαστε στα ΕΠΑ μάς έχουν πει ότι είναι καλό να έρθουμε σε επαφή με τον υγιή μας πόνο.

Ευτυχώς έχουμε τις συγκεντρώσεις μας. Καθόμαστε μαζί όπως τα παιδιά που έχουν διασωθεί από μία φωτιά. Υπάρχει ανακούφιση όταν περνάμε μαζί μέσα από αυτό. Αναρρώνουμε από τον πόνο μας μιλώντας σε άλλους γι' αυτόν: ένας θαυμάσιος τρόπος θεραπείας.

Σήμερα αγκαλιάζω τον υγιή μου πόνο ενθυμούμενος ότι έχω πολλά να απελευθερώσω και να επεξεργαστώ. Σταδιακά νιώθω να οδηγούμαι στη θεραπεία.