«Φοβόμαστε τους θυμωμένους ανθρώπους και οποιαδήποτε προσωπική κριτική». ΜΚΒ σελ. 11

Η κακοποίηση που βιώσαμε είναι ύπουλη. Μερικοί μας φρόντιζαν άνθρωποι που δε θύμωναν απλά αλλά εξαγριώνονταν. Και αυτό θα μπορούσε να αφορά κάτι πολύ απλό. Ίσως να ήμασταν έξω κάνοντας τα φυσιολογικά πράγματα που κάνουν τα παιδιά, αλλά επειδή είχαμε έναν θυμωμένο γονιό να μας περιμένει στο σπίτι δεν ήμασταν ποτέ σίγουροι τί να αναμένουμε. Μας αιφνιδίαζαν επανειλημμένα με κατηγορίες ότι δεν αξίζουμε, ότι είμαστε εγωιστές, ανεύθυνοι, αλαζόνες και ένα σωρό άλλες ντροπιαστικές λέξεις. Ή ίσως αυτό να συνέβαινε σε κάποιο από τα αδέρφια μας, το οποίο ήταν εξίσου άσχημο γιατί γνωρίζαμε ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να κατευθυνόταν προς τα εμάς.

Είναι να απορεί κανείς που ως ενήλικες σχεδόν απροκάλυπτα οπισθοχωρούσαμε όταν ερχόμασταν αντιμέτωποι με θυμωμένους ανθρώπους; Κουβαλούσαμε μαζί μας το φόβο της κριτικής σαν ένα πανό που έγραφε: «Είμαι εύκολος στόχος. Δε θα διαφωνήσω καν μαζί σου, γιατί δεν έχω φωνή».

Αλλά καθώς αρχίζουμε να βρίσκουμε τη φωνή μας στα ΕΠΑ, αρχίζουμε να διαχωρίζουμε το θυμό από τα λόγια και τα λόγια από την πραγματικότητα. Δεν αξίζουμε να μας μιλάνε «κατ' αυτόν τον τρόπο». Ούτε ως παιδιά το αξίζαμε. Ήμασταν αθώοι. Και τώρα, καθώς μαθαίνουμε να ξαναγινόμαστε ο γονιός του εαυτού μας, μπορούμε να πούμε στο Εσωτερικό μας Παιδί ότι θα το προστατεύσουμε όταν κάποιος είναι θυμωμένος ή επικριτικός. Μπορούμε να κάνουμε για τον εαυτό μας αυτό που οι άλλοι θα έπρεπε να είχαν κάνει για εμάς.

Σήμερα θα θυμηθώ ότι ο θυμός ενός άλλου προσώπου, δεν είναι δικός μου. Εάν διαισθάνομαι κριτική, μπορώ να διαχωρίσω την αλήθεια από τη φαντασία.