«Όταν εξετάζουμε την ακριβή φύση των σφαλμάτων μας, βλέπουμε ότι έχουμε βλάψει τον εαυτό μας βασιζόμενοι στην αίσθησή μας ότι είμαστε απαράδεκτοι, κατώτεροι ή χαμένοι». ΜΚΒ σελ. 198

Για χρόνια κατηγορούσαμε τον εαυτό μας για τα πάντα - γι' αυτά που κάναμε εμείς και γι' αυτά που έκαναν οι άλλοι. Για να είναι ειρηνικό το κλίμα στο περιβάλλον μας κάναμε επανορθώσεις - προφορικές και μη - σε μη ασφαλείς και συχνά βίαιους ανθρώπους στη ζωή μας. Ήμασταν «χαλί να μας πατήσουν» ακριβώς όπως μάς ανέθρεψαν. Κρύβαμε τα συναισθήματά μας και δεν εκμυστηρευόμασταν τίποτα σε κανέναν.

Ακόμη και αφότου ξεκινήσαμε την ανάρρωσή μας στα ΕΠΑ, μερικοί εξακολουθούσαμε να κρατάμε πράγματα μέσα μας και αναρωτιόμασταν γιατί δεν αλλάζαμε. Η ερμηνεία μας για το «παράδωσέ το στο Θεό» ήταν περίπου ότι απλά προσευχόμαστε να μας απαλλάξει από τα δυσάρεστα πράγματα στη ζωή μας. Νομίζαμε ότι ήταν απαράδεκτο να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας σε άλλους, ειδικά το θυμό.

Τώρα βλέπουμε το θυμό ως ένα φυσιολογικό, υγιές συναίσθημα που μπορεί να μας βοηθήσει να δούμε πότε χρειάζεται να θέσουμε όρια, να βγούμε από μία συγκεκριμένη κατάσταση ή να αποχωρήσουμε από μία μη υγιή σχέση. Πλέον δεν αγνοούμε το πώς νιώθουμε.

Ίσως να καταγράψουμε τα «κουμπιά» μας για να μπορέσουμε να έρθουμε σε επαφή με τα συναισθήματά μας. Ίσως μας βοηθά να έχουμε λίστες συναισθημάτων για να αναγνωρίζουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια τα δικά μας. Αναγνωρίζουμε ότι ακόμη και τα φαινομενικά αρνητικά συναισθήματα είναι ένα κομμάτι από το δώρο του να είναι κάποιος εντελώς ανθρώπινος.

Σήμερα θα «καθίσω» με τα συναισθήματά μου αντί να προσπαθήσω να ξεφύγω από αυτά. Ύστερα θα κάνω ένα τηλεφώνημα για να τα μοιραστώ με έναν συνοδοιπόρο μου στο πρόγραμμα.