«Η υποστήριξη είναι το όχημα με το οποίο παίρνουμε το δρόμο το λιγότερο ταξιδεμένο προς μία αληθινή σύνδεση με τους άλλους και το Θεό της κατανόησής μας». ΜΚΒ σελ. 368

Προερχόμενοι από μία δυσλειτουργική οικογένεια αναπτύξαμε έναν φόβο για την εξουσία. Μάθαμε από νωρίς ότι οι γνώμες, τα συναισθήματα και οι στάσεις μας ήταν ασήμαντες. Η δύναμη ανήκε στον μαινόμενο αλκοολικό, στην συνεξαρτημένη σύζυγο και σε οποιοδήποτε άλλο μεγαλύτερο παιδί στην οικογένεια στους οποίους δόθηκε εξουσία πάνω μας επειδή χρεώθηκαν με το μεγαλύτερο μέρος της φροντίδας μας. Στα αλκοολικά μας σπίτια οι γονείς δεν νοιάζονταν για μας, καθώς παραήταν απασχολημένοι με καυγάδες ή αλληλοχειρισμούς για τους μανιακούς «αλκοολικούς» θυμούς και την κακοποιητική συμπεριφορά.

Όταν ξεφύγαμε από το σπίτι, ορκιστήκαμε να μην αφήσουμε ποτέ κανένα άλλο πρόσωπο να μας ελέγξει· όμως ανακαλύψαμε ότι οι ίδιοι γίναμε είτε ο υβριστής είτε ο εξαρτημένος στις περισσότερες σχέσεις που αναπτύξαμε, συμπεριλαμβανομένων των εργασιακών, θρησκευτικών και φιλικών σχέσεων.

Όταν τελικά βρήκαμε τα ΕΠΑ, για κάποιους το να επιλέξουμε έναν υποστηρικτή για να δουλέψουμε τα Βήματα συχνά οδήγησε στον ίδιο τύπο σχέσης με τον οποίον ήμασταν εξοικειωμένοι. Τότε ανακαλύψαμε το μοντέλο υποστήριξης του «συνοδοιπόρου στο πρόγραμμα». Είδαμε ότι αυτή η ισότιμη ιδέα μας βοήθησε να παραμείνουμε μακριά από τις συμπεριφορές μας να ευχαριστούμε τους άλλους ή να ελέγχουμε τη ζωή τους.

Σήμερα θα περπατήσω χέρι με χέρι με το συνοδοιπόρο μου στο πρόγραμμα ώστε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον να αναρρώσουμε στο δρόμο το λιγότερο ταξιδεμένο.