«Ήρθα στο πρόγραμμα γιατί ένιωθα λυπημένος, εγκαταλελειμμένος και γενικά δυστυχισμένος». ΜΚΒ σελ. 413

Πριν από τα ΕΠΑ πολλοί ήμασταν φοβισμένοι. Γνωρίζαμε ότι αν δεν άλλαζε κάτι στη ζωή μας πιθανότατα να κακοποιούμασταν ξανά συναισθηματικά και σωματικά και γνωρίζαμε ότι δεν το αντέχαμε άλλο. Δοκιμάσαμε τα πάνα για να ξεφύγουμε και να προσπαθήσουμε να αισθανόμαστε καλά - «χωνόμασταν» καθημερινά στα βιβλία, παίζαμε με τις ώρες βιντεοπαιχνίδια ή ψωνίζαμε ψυχαναγκαστικά. Ίσως να χρησιμοποιήσαμε ακόμη και την πορνογραφία ως έναν τρόπο για να μουδιάζουμε τον εαυτό μας. Δε σχετιζόμασταν με ασφαλείς ανθρώπους. Το σώμα μας βασανίζονταν από μία ένταση η οποία δε φαινόταν να υποχωρεί.

Η συμμετοχή μας στην πρώτη συγκέντρωση των ΕΠΑ σήμανε την έναρξη της σταδιακής αλλαγής μας. Καθώς βγαίνουμε από την άρνηση, συνειδητοποιούμε ότι μπορούμε να είμαστε υγιείς και λογικοί. Ανακαλύπτουμε ότι μερικές φορές αυτό συνεπάγεται δύσκολες επιλογές, αλλά τελικά αυτές οι επιλογές αξίζουν τον κόπο.

Μία σημαντική επιλογή είναι να κάνουμε τα Βήματα με έναν υποστηρικτή ή έναν συνοδοιπόρο στο πρόγραμμα που μπορεί να είναι ο μάρτυρας της θετικής μας αλλαγής. Ανακαλύπτουμε ότι το σύμπαν επιταχύνει την ανάρρωσή μας όταν κάνουμε θαρραλέες, θετικές κινήσεις. Μπορούμε να ζήσουμε μια νέα ιστορία και να αισθανόμαστε ελεύθεροι.

Σήμερα εμπιστεύομαι ότι οδεύω προς τη σωστή κατεύθυνση και ότι έχω όλη την υποστήριξη που χρειάζομαι όταν είμαι πρόθυμος να τη ζητήσω.