«Αν υποτιμούμε τον εαυτό μας ή κριτικάρουμε τις σκέψεις μας ή τις συμπεριφορές μας σταματάμε στη διάρκεια της φράσης. Εντοπίζουμε την πηγή της αρνητικότητας που είναι ο εσωτερικός κριτής μέσα σε όλα τα ενήλικα παιδιά». ΜΚΒ σελ. 299

Ποιος μας λέει κάθε μέρα εάν κάναμε ό,τι έπρεπε;

Ποιος μένει ξάγρυπνος κάθε βράδυ ανατρέχοντας στα «θα μπορούσα» ή «θα έπρεπε» για την ημέρα ή τις ημέρες που πέρασαν;

Δε γεννηθήκαμε με ντροπή· εμποτίστηκε μέσα μας. Ως παιδιά δεν είχαμε καμία εμπειρία να εκτιμήσουμε ή να απορρίψουμε αυτήν την ντροπή, συνεπώς έπρεπε να τη δεχτούμε. Αλλά ποιος κρατά ζωντανή αυτήν την ντροπή μέσα μας σήμερα;

Ο εσωτερικός κριτής μας, ο οποίος αντανακλά τις αρνητικές φωνές από το παρελθόν μας. Αλλά τώρα έχουμε την επιλογή να αλλάξουμε αυτή τη φωνή - να ζήσουμε τη ζωή με τους δικούς μας όρους και να θάψουμε τα «θα μπορούσα» και τα «θα έπρεπε». Δεν είμαστε πλέον υποχρεωμένοι να ακούμε τα μηνύματα που κρατούν ζωντανή την ντροπή στις καθημερινές μας σκέψεις.

Ποιος θα μας δώσει αξία, αν δε δώσουμε οι ίδιοι αξία στον εαυτό μας;

Στα ΕΠΑ είμαστε αποδεκτοί για αυτό που είμαστε. Δεν ενωνόμαστε για να θρηνήσουμε τις ατέλειές μας, αλλά για να βρούμε «το κουράγιο να αλλάξουμε τον μοναδικό άνθρωπο που μπορούμε και τη σοφία για να γνωρίζουμε ότι αυτός είναι ο εαυτός μας». Αντλούμε κουράγιο από τη δυναμική της ομάδας η οποία μας διαβεβαιώνει ότι ανέκαθεν ήμασταν και εξακολουθούμε να είμαστε πολύτιμα ανθρώπινα όντα.

Σήμερα κοιτάζω τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια των συνοδοιπόρων μου στα ΕΠΑ και της Ανώτερής μου Δύναμης. Αντί να ακούω τον εσωτερικό κριτή μου πιστεύω αυτά που λένε οι συνοδοιπόροι μου - ότι είμαι πολύτιμος.

*Σελίδα 424 του ΜΚΒ