«Εξακολουθήσαμε να κάνουμε προσωπική απογραφή και όταν είχαμε άδικο, το παραδεχόμασταν αμέσως». ΜΚΒ σελ. 250

Καθώς διαβάζουμε το Δέκατο Βήμα βλέπουμε έναν τρόπο για να παραμείνουμε συγχρονισμένοι με την καθημερινότητά μας. Όταν κάνουμε την καθημερινή μας απογραφή, παρατηρούμε πού έχουμε επιτύχει όπως επίσης και πού υστερούμε ή χρειάζεται να αλλάξουμε. Και όταν έχουμε άδικο, έχουμε το κουράγιο να το διαχειριστούμε σε πραγματικό χρόνο. Δεν κρυβόμαστε πλέον από την πραγματικότητά μας. Αγκαλιάζουμε τη διαδικασία ανάρρωσης.

Ακούμε αυτά που λέγονται στις συγκεντρώσεις και μιλάμε με τον υποστηρικτή μας για τις δυσκολίες μας. Ανοίγουμε κανάλια επικοινωνίας με το Εσωτερικό μας Παιδί μέσα από τη διαπαιδαγώγηση του εσωτερικού στοργικού γονιού μας.

Οι αλλαγές που βλέπουμε είναι εκπληκτικές και κάνουμε μια παύση για να εισπνεύσουμε βαθιά την αγάπη με την οποία έχουμε περιβάλλει τον εαυτό μας. Δεν πνίγουμε πλέον τον εαυτό μας με φόβο. Δεν είμαστε τέλειοι και αναγνωρίζουμε ότι είμαστε ένα «έργο» σε εξέλιξη. Αυτή η παραδοχή δημιουργεί έναν προσωπικό κύκλο συμπόνιας και τρυφερότητας που χρειαζόμαστε για την ανάρρωσή μας.

Στρεφόμαστε προς τον ουρανό ως τα πανέμορφα αναπτυσσόμενα φυτά που είμαστε, γέρνοντας προς τον ήλιο καθώς εκπληρώνουμε το πεπρωμένο μας. Δε γνωρίζουμε πού πάμε ακριβώς, αλλά ξέρουμε ότι δε χρειάζεται ποτέ ξανά να είμαστε μόνοι. Βλέπουμε τη ζωή μας ως μια συμφωνία, η οποία συνεχώς ηχεί για εμάς αν είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε.

Σήμερα καθώς πλέω προς τα εμπρός, θα κρατήσω σταθερό το πλοίο ανεξάρτητα από το πώς φαίνεται η θάλασσα. Όταν κάνω λάθη θα θυμάμαι ότι η εξάσκηση του Δέκατου Βήματος με βοηθά να αισθάνομαι ελεύθερος.