«Πολλοί κρυφοκοιτάζουμε μπροστά στο Όγδοο και Ένατο Βήμα και διαισθανόμαστε ότι έχουμε να κάνουμε επανορθώσεις σε διάφορους ανθρώπους συμπεριλαμβανομένων των γονιών μας που μας έχουν βλάψει ως παιδιά. Μάλιστα πολλές φορές αυτή η πληγή είναι η χυδαία πράξη της αιμομιξίας ή της σωματικής, πνευματικής και συναισθηματικής κακοποίησης από άρρωστους γονείς ή κηδεμόνες». ΜΚΒ σελ. 109

Όταν κάποιοι κοιτάξαμε το Όγδοο και Ένατο Βήμα δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πώς ήταν δυνατόν να οφείλουμε επανορθώσεις στους θύτες μας. Η ιδέα από μόνη της ήταν αδιανόητη.

Αλλά αυτό που δε συνειδητοποιήσαμε ήταν ότι δεν επρόκειτο να μας ζητηθεί να κάνουμε επανορθώσεις σε μη ασφαλείς ανθρώπους και ασφαλώς δεν επρόκειτο να μας ζητηθεί να κάνουμε επανορθώσεις για πράγματα στα οποία δεν είχαμε κανέναν έλεγχο.

Στα ΕΠΑ μαθαίνουμε ότι οι επανορθώσεις για τις οποίες είμαστε υπεύθυνοι αφορούν αυτά που έχουμε κάνει ως ενήλικες και συνήθως πηγάζουν από την κακοποίηση της παιδικής μας ηλικίας. Παρόλα αυτά είναι προσωπική επιλογή το αν προβούμε όντως σε άμεσες επανορθώσεις, επειδή δεν είναι πάντα ασφαλές. Αυτός είναι ο λόγος που αναζητούμε καθοδήγηση από αυτούς που έχουν ήδη διανύσει αυτό το μονοπάτι. Εάν αποφασίσουμε με τη βοήθειά τους ότι δεν μπορούμε να κάνουμε άμεσες επανορθώσεις σε κάποιους ανθρώπους μαθαίνουμε ότι μπορούμε να κάνουμε έμμεσες επανορθώσεις, στις οποίες περιλαμβάνεται και το να γίνουμε το πρόσωπο που πάντα ήταν γραφτό να γίνουμε.

Σήμερα πριν κάνω επανορθώσεις σε ανθρώπους που ενδεχομένως δεν είναι ασφαλείς, θα αναζητήσω πρώτα την καθοδήγηση του υποστηρικτή μου ή άλλων συνοδοιπόρων στο πρόγραμμα. Σε πολλές περιπτώσεις μία έμμεση επανόρθωση μπορεί να είναι πιο κατάλληλη.