«Εγκατάλειψη σημαίνει κάτι πολύ περισσότερο από το να σε αφήσουνε μόνο ή να σε παραιτήσουνε στο κατώφλι μιας πόρτας». ΜΚΒ σελ. 10

Η συναισθηματική εγκατάλειψη που βιώναμε ως παιδιά προέρχονταν από την άσκηση κριτικής και από την αίσθηση ότι δεν ανταποκρινόμασταν στις προσδοκίες. Αυτά τα συναισθήματα εγκατάλειψης χειροτέρευαν όταν νιώθαμε υποχρεωμένοι να κρατήσουμε οικογενειακά μυστικά, κάτι που μάς προκαλούσε μια συνεχή αίσθηση ντροπής ότι κάποιος θα μπορούσε να μάθει πόσο πραγματικά δυσλειτουργικές ήταν οι οικογένειές μας.

Αυτό μας επηρέασε ως ενήλικες καθότι είχαμε την τάση να αντιδρούμε υπερβολικά απέναντι στον πόνο της απώλειας.

Πριν από τα ΕΠΑ το να ζούμε με όλον αυτόν τον πόνο και την ντροπή μάς οδήγησε στην αναζήτηση αγάπης και ασφάλειας έξω από τον εαυτό μας. Αλλά μαθαίνουμε ότι μέσα από τη μεταξύ μας βοήθεια και καθοδήγηση αλλά και αυτής του προγράμματός μας μπορεί να αναπτυχθεί μέσα μας αυταξία, αυτο-φροντίδα και ένα αίσθημα ασφάλειας. Ως εκ τούτου αυξάνεται η αυτοπεποίθηση και η ανάρρωση γίνεται πραγματικότητα, ιδιαίτερα καθώς ενδυναμώνουμε την πίστη μας σε μια Ανώτερη Δύναμη.

Η ανάρρωση έχει αποτέλεσμα αν δεν ατενίζουμε το παρελθόν, αλλά αποφασίζουμε να δημιουργούμε νέες αναμνήσεις καθημερινά. Ανακαλύπτουμε ότι είναι επιβραβευτικό το να εξελισσόμαστε σε ένα «νέο ενήλικα». Ταυτόχρονα το Εσωτερικό μας Παιδί εξακολουθεί να ωριμάζει με έναν υγιή τρόπο.

Τα ΕΠΑ μάς μαθαίνουν να έχουμε πίστη στη γνώση ότι είμαστε υπεύθυνοι για τον εαυτό μας. Μπορούμε να μάθουμε να ζούμε στο παρόν και να συγκεντρωνόμαστε στις ευλογίες της κάθε ημέρας.

Σήμερα γνωρίζω ότι δεν είμαι μόνος. Έχω την υποστήριξη της οικογένειάς μου στα ΕΠΑ που με βοηθάει να γιατρεύω το παρελθόν μου και να χτίζω ένα δυνατό μέλλον.