«Ένα ενήλικο παιδί είναι κάποιος που ανταποκρίνεται στις ενήλικες καταστάσεις με αυτο-αμφισβήτηση, αυτο-κατηγορία ή με μια αίσθηση ότι είναι λάθος ή κατώτερος - όλα μαθημένα από στάδια της παιδικής ηλικίας». ΜΚΒ σελ. vii, υποσημείωση

Ίσως να μεγαλώσαμε με γονείς που χρησιμοποίησαν θυμό ή αγάπη υπό όρους για να μας ελέγξουν. Ίσως να ήταν τελειομανείς και δε θα μπορούσαμε ποτέ να ανταποκριθούμε στα ιδεώδη τους. Μείναμε με την βαθιά πεποίθηση ότι τα συναισθήματα, οι απόψεις και οι αντιλήψεις μας δεν ήταν επαρκείς - ότι ήταν λάθος να είμαστε ένα ατελές ανθρώπινο ον.

Ως ενήλικες η αίσθησή μας της σφαλερότητας από την παιδική μας ηλικία ίσως μας εμπόδισε από το να εκφράσουμε τις αληθινές μας απόψεις· φοβόμασταν ότι οι άλλοι θα μας εγκαταλείψουν αν διαφωνούσαμε μαζί τους. Αυτό ίσως να μας οδήγησε να κάνουμε μη υγιείς επιλογές συντρόφων ή καριέρας, επειδή η αυτο-αμφισβήτησή μας ήταν πιο ισχυρή από την ικανότητά μας να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας.

Οι συγκεντρώσεις των ΕΠΑ επιτέλους μας παρέχουν μια ευκαιρία να σπάσουμε τον κανόνα του «Μη μιλάς, μην εμπιστεύεσαι, μην αισθάνεσαι». Καθώς αντιμετωπίζουμε την ντροπή μας και τα συναισθήματα εγκατάλειψης, αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι η εικόνα του εαυτού μας ουσιαστικά δε βασίζεται στην αντικειμενική πραγματικότητα. Αρχίζουμε να βλέπουμε περισσότερο τη μέση λύση σε καταστάσεις και να προσεγγίζουμε τη ζωή ως ισορροπημένοι ενήλικες. Καθώς μαθαίνουμε να βιώνουμε την άνευ όρων αγάπη της Ανώτερής μας Δύναμης, βλέπουμε ότι οι απόψεις μας έχουν αξία και ακόμη και όταν δε σκεφτόμαστε ή δεν αισθανόμαστε όπως οι άλλοι, είμαστε και πάλι αξιαγάπητοι.

Σήμερα αναγνωρίζω και τιμώ τα συναισθήματά μου και τις απόψεις μου. Με τη βοήθεια των ΕΠΑ βλέπω τον εαυτό μου με έναν ισορροπημένο τρόπο και γνωρίζω ότι είμαι ικανός να διαχειριστώ τις καταστάσεις όπως ένας ώριμος ενήλικας.