«Πιστεύω ότι χάρη στο πρόγραμμα των Δώδεκα Βημάτων των ΕΠΑ δε ζούμε πλέον μία ζωή βασισμένη στο φόβο. Ζούμε με αγάπη και φροντίδα για τον εαυτό μας». ΜΚΒ σελ. xxiv

Καθόμασταν και περιμέναμε ή προσπαθούσαμε να κρατάμε τον εαυτό μας απασχολημένο καθώς περιμέναμε, παρόλο που μας ήταν δύσκολο να συγκεντρωθούμε. Περιμέναμε με φόβο να ξεκινήσουν τα «πυροτεχνήματα». Σκεφτόμασταν τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να μη σκάσουν. Αλλά ακόμη κι αν γνωρίζαμε τότε αυτά που γνωρίζουμε σήμερα ήμασταν παιδιά και δε θα μπορούσαμε να τα σταματήσουμε. Η κατάσταση ήταν εκτός ελέγχου.

Ως ενήλικες βρίσκαμε σχέσεις στις οποίες κάναμε αυτό που ξέραμε να κάνουμε καλύτερα: να περιμένουμε. Περιμέναμε με φόβο για τον εθισμένο, για την κακοποίηση, για το οτιδήποτε να πάει στραβά. Αλλά καθώς η συναισθηματική μας ασθένεια προχωρούσε πλάι σε αυτή εμφανιζόταν και η σωματική. Ευτυχώς σταδιακά συνειδητοποιήσαμε ότι αυτός δεν είναι τρόπος για να ζούμε.

Στα ΕΠΑ μπορούμε να κοιτάζουμε το τραύμα που υπομείναμε και να γνωρίζουμε ότι ο Αληθινός μας Εαυτός θάφτηκε στα συντρίμμια και ότι μπορούμε να τον αναστήσουμε. Τώρα μπορούμε να μάθουμε να στεκόμαστε ήρεμοι χωρίς να χρειάζεται πλέον να ανησυχούμε για το τί κάνουν οι άλλοι. Εξασκούμαστε στο να φροντίζουμε τον εαυτό μας και αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη για την αφύπνιση που εξακολουθούμε και έχουμε.

Σήμερα θα φροντίσω τον Αληθινό μου Εαυτό με το να μη ζω πλέον στο φόβο και να μην ανησυχώ για πράγματα που δεν είναι δική μου δουλειά.