«Κάθε ενήλικο παιδί κουβαλάει ανέκφραστο θρήνο που συνήθως εμφανίζεται με συμπτώματα κατάθλιψης, λήθαργου ή διαφόρων μορφών αποσύνδεσης». ΜΚΒ σελ. 199

Για χρόνια προσποιούμασταν ότι ήμασταν οι ίδιοι υπεύθυνοι για την κατάθλιψή μας. Παίρναμε φάρμακα και ξεσπούσαμε σε ψυχαναγκασμούς για να επιτεθούμε στα συναισθήματα που ανέκυπταν. Κάναμε παρέα με ανθρώπους που έμεναν στο καβούκι τους και βυθίζονταν στην αυτολύπη και την αδράνεια. Όταν ανέκυπτε το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης ή της κακοποίησης ενός παιδιού, αιωρούμασταν γύρω από το δωμάτιο συγκέντρωσης μερικές φορές ξεχνώντας παντελώς αυτά που έλεγαν οι άλλοι. Όταν βλέπαμε σκηνές βίας σε μια ταινία ή στην τηλεόραση, ίσως να είχαμε νιώσει άβολα αλλά το αγνοήσαμε.

Μιας και είμαστε οι τυχεροί που βρήκαν το πρόγραμμα των ΕΠΑ βλέπουμε πλέον ότι υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος ζωής. Όταν πηγαίνουμε σε συγκεντρώσεις, βρίσκουμε ανθρώπους που μιλάνε ανοιχτά για την αλήθεια τους. Ακούμε αυτούς που ήρθαν πριν και μετά από εμάς να μοιράζονται ανοιχτά τις αληθινές τους σκέψεις. Μιλάνε για το τι κάνουν για να ξεσκεπάσουν το θρήνο που βρίσκεται κάτω από την κατάθλιψή τους και από άλλα συμπτώματα που είναι αποτέλεσμα της παιδικής τους ηλικίας. Μέσα από τα παραδείγματά τους μαθαίνουμε να μιλάμε και εμείς τη γλώσσα της καρδιάς και θεραπευόμαστε.

Σήμερα θα πάω σε μία συγκέντρωση για να αφουγκραστώ τη θεραπεία που είναι ολοφάνερη. Αν δεν είναι διαθέσιμη κάποια συγκέντρωση, είτε φυσική είτε τηλεφωνική, θα επικοινωνήσω με έναν συνοδοιπόρο στο πρόγραμμα για να ακούσω θεραπευτικά λόγια.