«Κατά βάθος μπορεί να λέμε στον εαυτό μας ότι δεν μπορούμε να αναρρώσουμε ή ότι δεν μπορούμε να βιώσουμε τα οφέλη των Βημάτων. Αυτή είναι η αχνή αλλά επικριτική εσωτερική φωνή που προσπαθεί να μας αποκλείσει από την ανάρρωση». ΜΚΒ σελ. 49

Όλοι έχουμε ακούσει ότι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους πλάσματα της συνήθειας. Δε φαίνεται να έχει σημασία αν αυτές οι συνήθειες είναι καλές για εμάς ή αν μας βλάπτουν· μας δίνουν κάποιο επίπεδο ανακούφισης.

Η ανάρρωση φέρει αλλαγή που συχνά αντιμετωπίζεται με καχυποψία από τους γύρω μας που έχουν συνηθίσει τη δυσλειτουργία μας - είναι το οικείο. Μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους ίσως νιώθουν ότι απειλούνται από την αλλαγή μας και προσπαθούν να παρέμβουν. Αυτό είναι σύνηθες και ορισμένα μέλη του προγράμματος μάς έχουν προϊδεάσει για αυτό το ενδεχόμενο.

Αλλά επίσης αποκτούμε επίγνωση του επικριτικού εσωτερικού γονιού που μπορεί να προσπαθεί να σαμποτάρει την ανάρρωσή μας με φράσεις όπως: «Ίσως είναι λάθος αυτό που πας να κάνεις», «Θα γνωρίζω καν ποιος είμαι αν αλλάξω;» «Ίσως είμαι πολύ μεγάλος για να το κάνω αυτό». Όταν αυτή η φωνή έρχεται στην επιφάνεια είναι ώρα να προσεγγίσουμε τους συνοδοιπόρους μας στο πρόγραμμα των ΕΠΑ για βοήθεια και υποστήριξη.

Σήμερα θα γνωρίζω με ποιους τρόπους προσπαθεί ο εσωτερικός επικριτικός γονιός μου να σπείρει αμφιβολίες. Για να μείνω προσγειωμένος επιβεβαιώνω στον εαυτό μου ότι τώρα είμαι στο σωστό μονοπάτι.