«Δεν είμαστε υπεύθυνοι να γλυτώσουμε, να σώσουμε ή να θεραπεύσουμε τους γονείς ή τα αδέρφια μας που παραμένουν βυθισμένοι στην οικογενειακή δυσλειτουργία. Μπορούμε να απαγκιστρωθούμε με αγάπη και σταδιακά να αρχίσουμε να μαθαίνουμε για τα όρια». ΜΚΒ σελ. 102

Οι σχέσεις μας με τα αδέρφια μας κατά την ανατροφή μας ήταν συνήθως μπερδεμένες. Αν οι γονείς μας ήταν «σε πόλεμο» μεταξύ τους, αυτό σήμαινε ότι συνήθως ήμασταν «σε πόλεμο» μεταξύ μας. Αυτό μάθαμε· αυτό είχαμε βιώσει!

Ως ενήλικες, όντες ακόμη παγιδευμένοι σε αυτήν την εξουθενωτική οικογενειακή δυσλειτουργία, μπλεκόμασταν στις ζωές των άλλων και ξέραμε τί ήταν το καλύτερο γι' αυτούς ακόμη και αν οι ίδιοι δεν το γνώριζαν. Συχνά κουτσομπολεύαμε ο ένας τον άλλον, κάναμε συμμαχίες και ανταγωνιζόμασταν μεταξύ μας.

Όταν αρχίσαμε να βρίσκουμε μια καλύτερη ζωή στα ΕΠΑ, μερικοί κάναμε ένα άλμα κατευθείαν στο Δωδέκατο Βήμα και αποφασίσαμε ότι τώρα ήταν καθήκον μας να σώσουμε τα αδέρφια μας, γιατί τώρα πραγματικά γνωρίζαμε τις απαντήσεις. Αλλά το πρόγραμμα μάς διδάσκει κάτι διαφορετικό. Αν πρόκειται να βρούμε αληθινή ανάρρωση, θα πρέπει να κάνουμε τη δύσκολη δουλειά με τον εαυτό μας και να απαγκιστρωθούμε από την οικογένειά μας, θέτοντας υγιή όρια. Αν όχι, θα παλεύουμε για το πώς να τους σώσουμε.

Όταν σταματάμε και ακούμε πραγματικά τον εαυτό μας, βλέπουμε ότι δεν είναι μέρος της ανάρρωσης να κάνουμε αυτά τα πράγματα. Όλες αυτές οι «διορθώσεις» δε διαφέρουν από τον τρόπο που ανέκαθεν λειτουργούσαμε. Μαθαίνουμε να το παραδίδουμε, συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορούμε να τους θεραπεύσουμε. Θα πρέπει να τους απελευθερώσουμε για να βρουν το δικό τους δρόμο.

Σήμερα θα θυμηθώ ότι η αληθινή μου ανάρρωση βρίσκεται στην ικανότητά μου να απαγκιστρώνομαι, να θέτω όρια και να θεραπεύω πρώτα τον εαυτό μου.