«Ταπεινά ζητήσαμε από το Θεό να απομακρύνει τα ελαττώματά μας». ΜΚΒ σελ. 217

Καθώς αρχίζουμε να βρίσκουμε ηρεμία στα ΕΠΑ, ακούμε με προσοχή όταν κάτι δεν πάει καλά και μαθαίνουμε να αναζητούμε κατάλληλη βοήθεια, γνωρίζοντας ότι δε χρειάζεται να το περάσουμε αυτό μόνοι μας. Όπου κι αν πάμε βλέπουμε την Ανώτερή μας Δύναμη και ιδιαίτερα στους ανθρώπους γύρω μας στις συγκεντρώσεις μας.

Δεν είμαστε πλέον φοβισμένοι. Τα ελαττώματά μας απομακρύνονται και δε μας καθορίζουν πλέον. Δεν είμαστε μία συλλογή από λάθη. Συνειδητοποιούμε ότι η ανάρρωση είναι μια διαδικασία - δεν είναι ένας αγώνας τερματισμού.

Όμως ταυτόχρονα δεν παίρνουμε την αργή διαδρομή. Έχουμε γίνει νηφάλιοι στη σκληρή πραγματικότητα των συνεπειών της δυσλειτουργίας στην οικογένειά μας και έχουμε αποφασίσει ότι δεν παίζουμε πλέον το παιχνίδι τους. Δεν αποφέρει πλέον «κέρδη». Ήμασταν για πάρα πολύ καιρό σε εκείνη την πλευρά και απλά δε θέλουμε πλέον να είμαστε εκεί. Ο τρόπος με τον οποίο σχετιζόμασταν με τον κόσμο, δε λειτουργεί πλέον.

Βλέπουμε τα αποτελέσματα των προσπαθειών μας στην ανάρρωση και συμπαθούμε περισσότερο τον εαυτό μας, καθώς επιτρέπουμε στη διαδικασία να δουλέψει μέσα μας. Ξεκινάμε να έλκουμε πιο υγιείς ανθρώπους, αφήνοντας πίσω τις δυσλειτουργικές σχέσεις που δε μας υπόσχονται τίποτα. Καθώς πορευόμαστε προς το μέλλον, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό το νέο συναίσθημα. Κινούμαστε μακριά από την ομίχλη της δυσλειτουργίας προς αυτό που πραγματικά είμαστε.

Σήμερα σε αυτό το ταξίδι, θα συνεχίζω να δουλεύω με την Ανώτερή μου Δύναμη για να απομακρύνω τα ελαττώματά μου. Επιλέγω να είμαι υγιής.