«Τα ΕΠΑ είναι για εκείνους που μπορούν να κάνουν τη σύνδεση ανάμεσα στην παραμέληση κατά την παιδική ηλικία και σε μια ενήλικη ζωή πλημμυρισμένη από φόβο και μοναξιά». ΜΚΒ σελ. 33

Το να ζούμε μέσα στο φόβο μπορεί να καταστεί εθιστικό. Οι πιο υγιείς άνθρωποι μπορούν ενίοτε να αισθάνονται φόβο για διάφορα πράγματα, αλλά τον διαχειρίζονται με εποικοδομητικό τρόπο. Αλλά πολλοί μπορεί να κινούμαστε από φόβο σε οτιδήποτε κάνουμε. Μεγαλώσαμε μέσα σε αβέβαιες καταστάσεις οι οποίες προκαλούσαν συναισθήματα έντονου φόβου, καθώς περιμέναμε το επόμενο ξέσπασμα, την επόμενη συσσώρευση συναισθηματικής πίεσης και άγχους ή ακόμη την επόμενη φορά που θα στεκόμασταν απόμακροι και σιωπηλοί για να υποδηλώσουμε τον εκνευρισμό μας, γεγονότα που μας έκαναν να αναρωτιόμαστε αν όντως αξίζαμε. Ο φόβος στην παιδική μας ηλικία ήταν αληθινός. Επομένως, πώς θα μπορούσαμε να μη γίνουμε ενήλικες υποκινούμενοι από το φόβο; Μείναμε με μια αίσθηση μοναξιάς, νιώθοντας ότι ίσως να μην αποδράσουμε ποτέ.

Αλλά τα ΕΠΑ ήρθαν για να μας σώσουν! Ίσως να ακούγεται απλοϊκό, αλλά εδώ είναι που βρίσκουμε τη σωτηρία μας - όχι από κάποιον άλλον άνθρωπο, αλλά από τη δική μας προθυμία να αναζητήσουμε την αλλαγή. Ανακαλύπτουμε ότι μπορούμε να απελευθερωθούμε από τον έλεγχο που ασκεί ο φόβος στη ζωή μας. Αφήνουμε πίσω την αίσθηση της μοναξιάς και της απομόνωσης. Μαθαίνουμε ότι έχουμε επιλογές. Δεν είμαστε πλέον ένα αιχμάλωτο ακροατήριο.

Εξετάζουμε την πραγματικότητά μας και κατανοούμε ότι τα περισσότερα πράγματα που φοβόμαστε δεν μπορούν να μας βλάψουν, εκτός κι αν τους το επιτρέψουμε. Η προσκόλλησή μας σε αυτά πράγματα είναι αυτή που κάνει την πραγματική ζημιά. Καθώς βιώνουμε την ανάρρωση, μαθαίνουμε να αντικαθιστούμε το φόβο με αγάπη και συμπόνια για τον εαυτό μας.

Σήμερα θα ζητήσω από άλλα μέλη των ΕΠΑ και από την Ανώτερή μου Δύναμη να με βοηθήσουν να βγάλω τους φόβους μου στην επιφάνεια. Καθώς το κάνω αυτό, έχω συμπόνια για τον εαυτό μου.