«Η αδερφή μου κι εγώ δεν επικοινωνούμε πλέον, καθότι δεν καταλαβαίνει ποιος είμαι». ΜΚΒ σελ. 407

Συνηθίζαμε να δικαιολογούμε ανθρώπους, όταν λέγαμε πράγματα όπως: «Δε γνωρίζουν κάτι καλύτερο». Μπορεί να υπάρχει πολλή αλήθεια σε αυτή τη δήλωση, αλλά ήταν σαν να λέγαμε: «Απλά δε με είδαν όταν πέρασαν από πάνω μου, οπότε είναι ΕΝΤΑΞΕΙ». Απλά και μόνο επειδή κάποιος είναι μέλος της οικογένειας δε σημαίνει ότι θα πρέπει να δεχόμαστε τα ανεπίτρεπτα, συμπεριλαμβανομένων μικρών πραγμάτων όπως το να μη μάς ακούνε ή και σημαντικότερων πραγμάτων όπως το να μάς βάζουν την ταμπέλα του αντιδραστικού.

Μέσα από το πρόγραμμα των ΕΠΑ, μπορούμε πλέον να καταλάβουμε εάν μάς ακούνε ή όχι. Συνειδητοποιούμε ότι οι άλλοι δε χρειάζεται να συμφωνούν μαζί μας, αλλά δεν μπορούν να δείχνουν έλλειψη σεβασμού προς εμάς. Αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας και αρχίζουμε να υποστηρίζουμε τον εαυτό μας. Μαθαίνουμε να ζούμε μια υγιή συναισθηματική ζωή χωρίς να θέλουμε πια να περιβαλλόμαστε από άρνηση και ταπείνωση. Αφήνουμε εκείνους που δεν μπορούν να προχωρήσουν προς τα εμπρός μαζί μας, γιατί δεν μπορούμε να τους κουβαλάμε καθώς ανεβαίνουμε στο ύψος που χρειαζόμαστε για να κρατήσουμε τα κεφάλια μας έξω από το νερό. Ίσως, κάποια στιγμή, να επανασυνδεθούμε μαζί τους, αλλά αυτό θα είναι επιλογή μας.

Πριν την ανάρρωση, ίσως να ξοδέψαμε όλη μας την ενέργεια στην οικογένειά μας, γιατί νομίζαμε ότι αυτό έπρεπε να κάνουμε. Τώρα δίνουμε τα χαρίσματά μας σε εκείνους που μπορούν να τα εκτιμήσουν και να τα κατανοήσουν πραγματικά.

Σήμερα επιλέγω να ξοδέψω το χρόνο μου και την ενέργειά μου σε εκείνους που επιθυμούν να κάνουν αυτό το ταξίδι μαζί μου. Αξίζω να ακουστώ και να αγαπηθώ για αυτό που είμαι.