«Τα περισσότερα μέλη των ΕΠΑ έχουν κάποια μορφή ΔΜΤΣ (Διαταραχής Μετα-τραυματικού Στρες) η οποίο συχνά εκφράζεται μέσω της συνεχούς επαγρύπνησης του περιβάλλοντός μας ή μέσω της έντονης παρατήρησης των σχολίων ή των πράξεων των άλλων. Αυτή η συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα του ότι μεγαλώσαμε όντες πολλές φορές σε επιφυλακή». ΜΚΒ σελ. 160

Στην ανάρρωση πολλοί μαθαίνουμε τα «κουμπιά» μας τόσο σε συναισθηματικό όσο και σωματικό επίπεδο χωρίς όμως να γνωρίζουμε πάντα την αιτία.

Μέσα από τη διαδικασία αυτο-ανακάλυψης βρίσκουμε το βαθύτερο τραύμα που προκαλεί αυτήν την κατάσταση συνεχούς επαγρύπνησης. Τα δυνατά, βαθιά συναισθήματα που αναδύονται μπορούν να μας κατακλύσουν όπως μια φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Για να ηρεμήσουμε μαθαίνουμε να χωνόμαστε κάτω από ζεστές κουβέρτες, να πίνουμε ζεστό τσάι και να ευχαριστιόμαστε ένα ωραίο αφρόλουτρο. Ενεργοποιούμε τον εσωτερικό στοργικό γονιό του εαυτού μας κάνοντας ό,τι χρειάζεται για να τιμήσουμε το πληγωμένο Εσωτερικό μας Παιδί. Το σύνθημά μας έχει γίνει: «Θα φροντίσω πρώτα εμένα!»

Συζητάμε με το πληγωμένο κομμάτι του εαυτού μας που χρειάζεται αγάπη. Στην αρχή το Εσωτερικό μας Παιδί ίσως να φαίνεται ότι ουρλιάζει με οργή: «Πού ήσουν όλα αυτά τα χρόνια; Πώς ξέρω ότι δε θα με εγκαταλείψεις όπως όλοι οι άλλοι;». Αλλά έχουμε το κουράγιο να ακούσουμε αυτό το πληγωμένο κομμάτι όποιο κι αν είναι το κόστος. Αφήνουμε τις κακοποιητικές σχέσεις και αναδιαμορφώνουμε τη ζωή μας για να δώσουμε περισσότερο χώρο στον εαυτό μας για να θεραπευτεί. Ξέρουμε ότι το αξίζουμε.

Σήμερα βάζω τον εαυτό μου πρώτο. Όταν βρίσκομαι σε ένα τούνελ της ΔΜΤΣ, δε θα το υποτιμήσω για να φαίνομαι καλός στους άλλους ενώ μέσα μου υποφέρω.