«Ξεκινάμε με την υπόθεση ότι είμαστε πλήρεις και ότι είχαμε μία φυσιολογική αντίδραση σε μία μη φυσιολογική κατάσταση: την ανατροφή σε ένα δυσλειτουργικό σπίτι. Η φυσιολογική μας αντίδραση να προστατεύσουμε τον εαυτό μας έχει δημιουργήσει χαρακτηριστικά επιβίωσης, ψυχαναγκασμούς και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές οι οποίες ανταποκρίνονται στα Βήματα των ΕΠΑ και σε πνευματικές θεραπείες». ΜΚΒ σελ. 143

Όταν ακούμε ότι στον πυρήνα μας είμαστε πλήρεις, αναρωτιόμαστε: «Εάν αυτό είναι αλήθεια, γιατί νιώθω τόσο ανάξιος ή ελαττωματικός; Γιατί φαίνεται να μην μπορώ να ζήσω με βάση την αλήθεια της πληρότητάς μου;». Το πρόγραμμα των ΕΠΑ με ευφυΐα και ευγένεια ξετυλίγει προοδευτικά αυτό το δίλημμα και σταδιακά μάς επιστρέφει στο εκ γενετής δικαίωμά μας να είμαστε πλήρεις, να είμαστε ο Αληθινός μας Εαυτός.

Καθώς εφαρμόζουμε το πρόγραμμα στη ζωή μας και αφυπνιζόμαστε βήμα προς βήμα προς τον Αληθινό μας Εαυτό, αρχίζουμε να νιώθουμε συμπόνια για όλες τις δυσλειτουργίες που συνηθίζαμε να κρίνουμε και να νιώθουμε ντροπή. «Φυσικά», λέμε «είναι απολύτως κατανοητό που αντέδρασα κατ' αυτόν τον τρόπο». Σταματάμε να είμαστε τόσο αυστηροί με τον εαυτό μας και νιώθουμε έλεος για αυτόν. Κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε υπό τις περιστάσεις.

Είναι απολύτως «φυσιολογικό» που αντιδράσαμε κατ' αυτόν τον τρόπο στις δυσλειτουργικές συνθήκες της ανατροφής μας. Δε φταίμε εμείς. Ήμασταν ανίσχυροι. Τα βγάλαμε πέρα όσο καλύτερα μπορούσαμε με το να αναπτύξουμε χαρακτηριστικά επιβίωσης, ψυχαναγκασμούς και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Δεν ήμασταν κακοί ή ελαττωματικοί που το κάναμε αυτό. Καθώς εφαρμόζουμε τα Βήματα και ξαναγινόμαστε οι γονείς του εαυτού μας με τη λύση της Ανώτερής μας Δύναμης, συγχωρούμε τον εαυτό μας για τα ελαττώματά μας και επανα-διεκδικούμε το εκ γενετής δικαίωμά μας στην πληρότητα.

Σήμερα θα νιώσω συμπόνια για τον εαυτό μου αναγνωρίζοντας ότι οι δυσλειτουργικές μου αντιδράσεις ήταν «φυσιολογικές» - έκανα το καλύτερο που μπορούσα.