«Το να ξεκινήσει μία καινούρια ομάδα απαιτεί αποφασιστικότητα και δουλειά, αλλά η ανταμοιβή να παρατηρούμε άλλους να ανακαλύπτουν τον τρόπο ζωής των ΕΠΑ αξίζει τον κόπο». ΜΚΒ σελ. 560

Ως παιδιά που ανατραφήκαμε σε ένα περιβάλλον αναταραχής, σύγχυσης και απόγνωσης πολλοί δεν είχαμε καμία άγκυρα, καμία αίσθηση του «ανήκειν». Επιβιώναμε από μέρα σε μέρα· μερικές φορές από ώρα σε ώρα. Ελπίζαμε ότι θα μπορούσαμε να φανούμε πιο έξυπνοι, να πείσουμε με γλυκόλογα ή να κρυφτούμε από τους θύτες μας. Ολομόναχοι βασιστήκαμε στη δική μας εφευρετικότητα, εξυπνάδα και στον παιδικό μας εαυτό για να επιβιώσουμε.

Όταν ανακαλύψαμε τα ΕΠΑ και διαβάσαμε κάποια από τη βιβλιογραφία, εκπλαγήκαμε. Κάποιος ήξερε τί μας είχε συμβεί. Ψάξαμε για μία συγκέντρωση. Απογοητευτήκαμε πολύ όταν δεν καταφέραμε να βρούμε μία στην πόλη μας. Και πάλι η ζωή απλά φαινόταν σαν να μην ήθελε να δουλέψει για εμάς.

Αλλά έπειτα βρήκαμε τηλεφωνικές και διαδικτυακές συγκεντρώσεις στον ιστότοπο των ΕΠΑ και δουλέψαμε σκληρά το πρόγραμμά μας. Βρήκαμε μεγάλη ανάρρωση, αλλά η επιθυμία να έχουμε μία φυσική ομάδα δεν έφευγε. Μετά από καιρό βρήκαμε το κουράγιο να ξεκινήσουμε μία ομάδα στην πόλη μας. Ήρθαμε σε επαφή με τον ΟΠΥ και καθοδηγηθήκαμε σε κάθε βήμα της διαδικασίας. Απαιτήθηκε πολλή δουλειά, αλλά ήταν το μεγαλύτερο δώρο που προσφέραμε ποτέ στον εαυτό μας. Είχαμε επιτέλους μία άγκυρα· βρήκαμε επιτέλους το σπίτι μας.

Σήμερα θα θυμάμαι πώς ήταν η ζωή πριν ανακαλύψω τα ΕΠΑ για να μπορώ να δω πόσο καλύτερη είναι τώρα. Αν μπορώ να βοηθήσω να ξεκινήσει μία καινούρια ομάδα, το αγκαλιάζω ως έναν τρόπο για να βελτιώσω τη δική μου ανάρρωση και να κάνω το πρόγραμμα των ΕΠΑ διαθέσιμο σε άλλους.