«Εάν μεγαλοποιούμε τα λάθη μας και μαστιγώνουμε τον εαυτό μας, τείνουμε να παρασυρόμαστε προς μία μαρτυρική συμπεριφορά ή να υιοθετούμε τη στάση του θύματος». ΜΚΒ σελ. 197

Χωρίς την εξομαλυντική οπτική του Πέμπτου Βήματος πολλοί είτε θα ελαχιστοποιούσαμε τα λάθη μας είτε θα τα μεγαλοποιούσαμε. Διαλέγοντας τη δεύτερη επιλογή λέμε στον εαυτό μας ότι αξίζουμε την κακοποίηση για τα λάθη που κάναμε. Αλλά αυτή η δήλωση είναι ένα κατάλοιπο από την κακοποίηση της παιδικής μας ηλικίας.

Ένα κομμάτι μας έχει ζήσει τόσο με την έξαψη όσο και με το φόβο της πιθανότητας να μας «ξαναδείρουν» συναισθηματικά. Το αίσθημα της ανημποριάς ήταν οικείο, γιατί ως παιδιά είχαμε νιώσει αγαπητοί μόνο όταν η αρνητική προσοχή έπεφτε πάνω μας ξανά και ξανά.

Κάποιοι πήραμε προσοχή όταν μας κακοποιούσαν σεξουαλικά ή μας έδερναν. Χρειαζόμασταν να πιστέψουμε ότι αξίζαμε αυτήν την μεταχείριση προκειμένου να επιβιώσουμε. Η μόνη επιλογή ήταν να λέμε ψέματα για το τι συνέβαινε πραγματικά στην οικογένειά μας.

Σήμερα μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε την πραγματικότητά μας είτε αυτή αφορά το παρελθόν είτε το παρόν. Δεν ήμασταν υπεύθυνοι για αυτά που μας συνέβησαν ως παιδιά όμως είμαστε υπεύθυνοι για αυτά που κάνουμε σήμερα. Παρόλα αυτά δεν είμαστε υποχρεωμένοι να υπομένουμε κακοποίηση για να διορθώσουμε τα λάθη μας. Με τη βοήθεια αμερόληπτων τρίτων - όπως οι συνοδοιπόροι μας στο πρόγραμμα των ΕΠΑ - υιοθετούμε νέους κανόνες. Αν οι άλλοι θυμώνουν τους αφήνουμε να φροντίσουν τον εαυτό τους. Επιλέγουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και να αγαπιόμαστε από εκείνους που έχουν την ικανότητα να το κάνουν.

Σήμερα δεν είμαι πλέον θύμα. Δίνω προτεραιότητα στον εαυτό μου και κάνω πιο υγιείς επιλογές που με κρατάνε γειωμένο.