«Μαθαίνουμε να ξαναγινόμαστε ο γονιός του εαυτού μας με τρυφερότητα, χιούμορ, αγάπη και σεβασμό». ΜΚΒ σελ. 590

Πώς ξαναγινόμαστε οι γονείς του εαυτού μας με τρυφερότητα, αν η σκληρότητα ή ακόμα και η βαναυσότητα ήταν βασικό στοιχείο της παιδικής μας ηλικίας; Καθώς μεγαλώναμε ίσως να μη νιώθαμε ικανοί να δείξουμε καλοσύνη στον εαυτό μας, γιατί ο εσωτερικός επικριτικός γονιός ήταν πάντα στο κεφάλι μας λέγοντας πράγματα όπως: «Ανόητε! Η ζωή σου είναι ένα χάλι! Και φταις εσύ!».

Αλλά ξέραμε ότι θέλουμε να φερόμαστε στον εαυτό μας καλύτερα - θέλαμε απεγνωσμένα η εσωτερική φωνή να γίνει πιο ευγενική λέγοντας κάτι όπως: «Πιες ένα τσάι μαζί μου και πες μου τί σε προβληματίζει».

Στα ΕΠΑ μαθαίνουμε ότι αν καταφέρουμε να πιάσουμε στα πράσα τον εσωτερικό επικριτικό γονιό, μπορούμε να αλλάξουμε ταχύτητα και να προσπαθήσουμε να πράξουμε το αντίθετο. Όταν νιώθουμε αντικείμενα κριτικής, μπορούμε να πατήσουμε το κουμπί «Ώπα!» και να αποτρέψουμε τον εαυτό μας από το να συμμετέχει στην τρέλα. Μπορούμε να πούμε στον εαυτό μας: «Δεν μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο απ' το καλύτερό μου, οπότε απλά θα κάνω το καλύτερό μου για τώρα». Μπορούμε ακόμα και να μάθουμε τεχνικές που θα μας βοηθούν να ηρεμούμε σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως η αλλαγή της εικόνας που έχουμε για κάποιον στο μυαλό μας από μία απειλητική εικόνα σε μία ίσως ενός ευγενικού χαρακτήρα καρτούν. Κάτι τόσο απλό μπορεί να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τις δύσκολες στιγμές.

Σήμερα θα χαρίσω στο Εσωτερικό μου Παιδί και στον εαυτό μου είκοσι λεπτά μοναξιάς με ένα φρέσκο ρόφημα τσαγιού ή ένα ποτήρι χυμού ώστε να μπορέσουμε απλά να ακούσουμε ο ένας τον άλλον.