«Μάθαμε να υποτάσσουμε τα συναισθήματά μας ως παιδιά και να τα θάβουμε ως ενήλικες». ΜΚΒ σελ. 589

Πώς μπορούμε να τιμήσουμε τα συναισθήματά μας όταν πολλοί ανατραφήκαμε από γονείς που υπαινίσσονταν ή ξεκάθαρα μας έλεγαν ότι δεν έπρεπε να μιλάμε και να αναλογιζόμαστε τα συναισθήματά μας ή ακόμα ότι δεν έπρεπε να έχουμε καν συναισθήματα; Μας είπαν ότι «φανταζόμασταν πράγματα» ή είπαν «σταμάτα να μεγαλοποιείς τα πράγματα». Μας είπαν ότι η εκδήλωση αισθημάτων και συναισθήματος θα μας μετέτρεπε σε αδύναμα ανθρωπάκια. Ήταν σημαντικότερο να παρουσιάζουμε καλή εικόνα και να μην ασχολούμαστε με συναισθήματα και ειδικά με αυτά που σχετίζονται με φόβο, θυμό, θλίψη. Πώς θα μπορούσαμε να σταθούμε στα πόδια μας αν παλεύαμε με περιττά συναισθήματα; Πήραμε ξεκάθαρα το μήνυμα και κρατήσαμε τα συναισθήματά μας θαμμένα για δεκαετίες.

Αλλά για πόσο καιρό μπορούμε να συσσωρεύουμε πράγματα μέχρι να μάς επηρεάσουν σε συναισθηματικό, πνευματικό και σωματικό επίπεδο· μέχρι να μάς αποκλείσουν άνθρωποι επειδή τα συναισθήματα που αρνιόμαστε αρχίζουν να εκφράζονται ως ανάρμοστη συμπεριφορά;

Στα ΕΠΑ αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε και να τιμούμε τα συναισθήματά μας σε πραγματικό χρόνο. Όταν εμφανίζεται φόβος, θυμός, φθόνος, απληστία και ζήλεια αναγνωρίζουμε αυτά τα συναισθήματα και τα φιλτράρουμε με όση περισσότερη ειλικρίνεια μπορούμε. Μερικές φορές η απλή αναγνώριση και η δημιουργία προοπτικής είναι αρκετές. Αλλά θα πρέπει επίσης να είμαστε προετοιμασμένοι να μιλάμε για τα συναισθήματά μας έτσι ώστε να αποκτήσουμε πραγματική κατανόηση και αποδοχή. Κάνοντάς το αυτό δύναμη και γαλήνη αρχίζουν να διεισδύουν στο μυαλό και την ψυχή μας.

Σήμερα θα τιμήσω τα συναισθήματά μου· θα τα ξεκλειδώσω και θα τα αποδεχτώ ως ένα ουσιώδες κομμάτι ολόκληρης της ύπαρξης μου που αξίζει αγάπη και σεβασμό.