«Πριν μπούμε στην ανάρρωση καταπιέζαμε τα συναισθήματά μας και ήμασταν υπερβολικά υπεύθυνοι. Προσπαθήσαμε να προβλέψουμε τις ανάγκες των άλλων και να καλύψουμε εκείνες τις ανάγκες ώστε να μην εγκαταλειφθούμε». ΜΚΒ σελ. 94

Πολλοί έχουμε εστιάσει όλες μας τις προσπάθειες στους συζύγους, τους συντρόφους ή τα παιδιά προσπαθώντας να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να είναι άνετοι και ευτυχισμένοι. Ίσως έχουμε ξοδέψει τόσο πολύ χρόνο με τα παιδιά μας και τους φίλους τους που φτάσαμε να παρεμβαίνουμε υπερβολικά στη ζωή τους. Επειδή φοβόμασταν την εγκατάλειψη, ίσως έχουμε θυσιάσει τον εαυτό μας σε μία προσπάθεια να αποτρέψουμε τους συζύγους μας από το να μας βαρεθούν.

Αυτές οι πράξεις μάς εμπόδισαν από το να παραδεχτούμε: «Είμαι κουρασμένος. Δεν ενδιαφέρομαι. Δεν έχω χρόνο». Τελικά αρχίσαμε να μνησικακούμε απέναντί τους. Αξίζαμε να κάνουμε πράγματα που θέλαμε και τα μέλη της οικογένειάς μας χρειάζονταν χώρο για να αναπνεύσουν, να λάβουν τις δικές τους αποφάσεις, να κάνουν λάθη και να μάθουν από αυτά.

Μέσα από την ανάρρωση στα ΕΠΑ τελικά πήραμε το μήνυμα ότι είναι εντάξει να αφήνουμε τους αγαπημένους μας να κάνουν ό,τι επιθυμούν. Είναι εντάξει να τους αφήσουμε να βρούνε την ευτυχία μέσα από τις δικές τους πράξεις. Το να μην εμπλεκόμαστε συνεχώς στη ζωή τους δε σημαίνει ότι θα μας εγκαταλείψουν. Στην πραγματικότητα μπορεί να ενδυναμώσει τις σχέσεις μας καθώς όλοι νιώθουμε την ανακούφιση από το να είμαστε υπεύθυνοι για τον εαυτό μας.

Σήμερα θα θυμάμαι ότι δεν χρειάζεται να ελέγχω και την παραμικρή λεπτομέρεια στη ζωή αυτών που είναι κοντά μου. Δεν θα με εγκαταλείψουν απλά και μόνο επειδή τους επιτρέπω να ζήσουν τη ζωή τους.